Τα παιδιά κινδυνεύουν διπλά με το παθητικό κάπνισμα!

Όλες οι μαμάδες γνωρίζουν ότι είναι πολύ κακό να καπνίζουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά τη γέννα μπροστά στο παιδί. Μπορεί να προκαλέσει ακόμα και αιφνίδιο θάνατο. Ο παιδίατρος Σπύρος Μαζάνης σε συμβουλεύει να μην καπνίζεις ποτέ μπροστά στο παιδί σου και σου επισημαίνει τις συνέπειες που θα έχει στον οργανισμό του.

Αν κρατάτε τσιγάρο σβήστε το και αν έχετε παιδιά κόψτε το. Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης σας επιτρέπει να καπνίζετε αλλά η ζωή των παιδιών σας, σας απαγορεύει. Η δική σας ζωή κινδυνεύει επίσης, αλλά είναι δική σας.
Τα παιδιά σας όμως υποχρεώνονται να καπνίζουν παθητικά βάζοντας σε...
κίνδυνο ακόμα και την ζωή τους. Πρόκειται για το λεγόμενο παθητικό κάπνισμα στο οποίο εξαναγκάζονται τα παιδιά να ζουν και να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο από τους καπνούς των τσιγάρων.
10 τσιγάρα καπνιστή=1 τσιγάρο παθητικού καπνιστή...
Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον των γιατρών διεθνώς επικεντρώνεται στο παθητικό κάπνισμα των παιδιών κι αυτό διότι έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά τα στοιχεία που αποδεικνύουν τους άμεσους αλλά και μελλοντικούς κινδύνους για την υγεία τους.

Έχει υπολογιστεί ότι για κάθε 10 τσιγάρα ενός καπνιστή, ο παθητικός καπνιστής εισπνέει ένα τσιγάρο. Το τραγικότερο όμως είναι ότι ενώ ο παθητικός καπνιστής καπνίζει ποσοτικά λιγότερο, ποιοτικά όμως εισπνέει περισσότερα επικίνδυνα στοιχεία για τον λόγο ότι το κάπνισμα ενός τσιγάρου παράγει περίπου 5.000 γνωστές χημικές ουσίες.
Ο καπνός που ρουφάει ο ενεργός καπνιστής περιέχει μονοξείδιο του άνθρακα, νικοτίνη και πίσσα. Ο καπνός όμως που εισπνέει ο παθητικός καπνιστής έχει και ποσότητες νιτροζαμίνης και βεζοπυρενίου που αποδεδειγμένα είναι καρκινογόνες.
tlife
Read more: http://www.enimerwsi.com/2011/03/blog-post_283.html#ixzz1HpNUv9BO

ΝΤΡΟΠΗ ΕΛΛΗΝΕΣ...

ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς...Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ' ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. - Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. - Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια...Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του».

ΚΑΤΙ ΞΕΡΕΙ ... ΚΑΤΙ ΞΕΡΕΙ ...

Άνθιμος "Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την τραγωδία που είναι επί θύραις"

Όσοι βλέπουν μακρυά οπωσδήποτε θα βλέπουν καλύτερα, αλλά και όσοι δημοσιογραφικά παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, απορούμε και ανησυχούμε έντονα.

Να είναι άραγε τυχαία η εμπλοκή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλων ανεξαιρέτως των κρατών που βρέχονται από την θάλασσα αυτή; Εξηγούμαι:

Η Ελλάδα χρεωκοπημένη για την επόμενη 50ετία και αδύναμη εθνικά με διχασμένο τον πολιτικό της κόσμο και με χαλαρή πνευματική συνοχή.

Η Τουρκία σε επίφαση ευμάρειας του λαού της, με τον πλούτο να συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων, με την γεωργία και την κτηνοτροφία της να καταστρέφεται, ενώ το Ισλάμ της "προτεσταντοποιείται". Και κυρίως, με τις πηγές του Τίγρη και του Εφράτη να μην της ανήκουν πιά.

Η κατεχόμενη Κύπρος έτοιμη να χειραφετηθεί από την "μητέρα Τουρκία".

Η Συρία και ο Λίβανος με τη δαμόκλεια σπάθη εξέγερσης του λαού, επάνω τους και την αποδόμηση του ψεύτικου παραδείσου τους.

Η βόρεια Αφρική να βιώνει την επίμονη απαίτηση εξωγενών παραγόντων για αλλαγή των ηγετών της, με τον κίνδυνο, πλεον, της χειραφέτησης των φυλών μόνιμο και διαρκή. Προηγούμενο παράδειγμα, η Ρουάντα.

Μπορεί σήμερα οι "αδελφοί μουσουλμάνοι" να είναι διχασμένοι, όμως αύριο;

Μπορεί η Σαουδική Αραβία να συμπλέει σήμερα, για τους λόγους της, με τη Δύση, όμως αύριο;

Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να ενώσει το Ισλάμ σήμερα, είναι το κήρυγμα για "αναβίωση των Σταυροφοριών" οι οποίες στη συνείδηση των απλών μουσουλμάνων δεν έχουν τελειώσει.

Η πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία θα καταστήσει πιό ασφυκτικό τον κλειό στο λαιμό αδύναμων χωρών, οικονομικά και εθνολογικά.

Το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να αναστρέψει τον ενεργειακό μονόδρομο προς τα πυρηνικά, ομως, θα οδηγήσει σε σπασμωδικές ενέργειες εξόρυξης των τελευταίων κοιτασμάτων πετρελαίου.

Η Πατρίδα μας έχει πρόβλημα συμμαχιών. Τώρα βέβαια η θηλειά γύρω από το λαιμό μας έσφιξε, όμως για όσο χρονικό διάστημα η Τουρκία δεν έχει βαθύτερη σχέση με την ΕΕ. Μετά;

Για το γεωγραφικό διαμέρισμα της Θράκης, το πρόβλημα είναι μόνο δημογραφικό, όμως αποτελεί άσσο στο μανίκι πολλών. Για τα νησιά μας στο κεντρικό Αιγαίο και στις ΑΟΖ, το πρόβλημα είναι απλώς γεωπολιτικό και «άχρι καιρού».

Η αντίδρασή μας στην ποινικοποίηση της αμφισβήτησης των γενοκτονιών, ήδη μείωσε τους παραδοσιακούς μας φίλους.

Ο πρόχειρος και άσφαιρος λεκτικός μας αντισημιτισμός στερεί από τη Χώρα μας ισχυρούς συμμάχους.

Η έλλειψη πνευματικής συνοχής του λαού μας καθιστά τις αντιστάσεις μας μηδενικές. Η απόρριψη των συμβόλων μας και η αμφισβήτηση της κάθε παραδόσεώς μας, μετεωρίζει τους κοινωνικούς βηματισμούς μας. Η σιωπή της Εκκλησίας, την οποία πολλοί χειροκροτούν, θα κατασταθεί η τιμωρία του λαού μας.

Η πολιτική, για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, φοβάται και σαστισμένη δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Ο έστω ξύλινος πολιτικός λόγος δεν αποφασίζει να βγει από το έρκος των οδόντων και η αμηχανία των πολιτικών είναι έκδηλη.

Η ραστώνη και η μισαλοδοξία των δημοσίων υπαλλήλων έναντι κάθε ντόπιου και ξένου επενδυτή αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε μορφής ανάπτυξη. Η επιείκεια στην ατιμωρησία έχει γίνει πιό σκανδαλώδης από τα εγκλήματα και συσσωρεύει οργή και φθόνο.

Ο ευνουχισμός της δημοσιογραφίας εντείνει την αγωνία για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Το κομματικό στίψιμο των πνευματικών ανθρώπων και η απομόνωσή τους στις ίντριγκες των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδων.

Ο λαός μας άρχισε να πένεται και το «μαύρο χρήμα» που ακόμα κυκλοφορεί δεν επιτρέπει να αντιληφθούμε ξεκάθαρα την τραγωδία. Που δεν είναι «επί θύραις», αλλά έφτασε.

Δεν πιστεύω στις μετά Χριστόν προφητείες και με ενοχλεί αφάνταστα η πρόσφατη εσχατολογία, την θεωρώ σύμπτωμα της γενικής σήψης, όμως, τον τίτλο του παρόντος μπαίνω στον πειρασμό να σας τον παρουσιάσω ολόκληρο: «...επί της γης συνοχή εθνών εν απορίᾳ ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21, 25-26).

✢ Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος

Αρχιεπίσκοπος "Η νέα τάξη πραγμάτων μας θέλει προσκυνημένους και υποταγμένους"

Ομιλία για την Επανάσταση του 1821 έκανε σήμερα το μεσημέρι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος στους ανώτατους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων. 

Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στην σημαντική προσφορά των κληρικών και των ιερομονάχων στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, υπογραμμίζοντας την σπουδαία συμβολή του Αθανασίου Διάκου και του Επισκόπου Σαλώνων Ησαϊα "δύο μεγάλων προσωπικοτήτων που προσπαθούν να τις απομυθοποιήσουν", όπως είπε χαρακτηριστικά.

Διαβάστε τα σημαντικότερα αποσπάσματα της ομιλίας του:

"Κάτι άλλαξε τις τελευταίες δεκαετίες. Η αθλιοποίηση της ζωής δεν περιορίζεται στον εαυτό μας, επεκτείνεται στο παρελθόν, επιχειρείται μία υπομείωση, ένα κατέβασμα του χθες για να μη φαίνεται το δικό μας νανικό ανάστημα. Κτίζουμε όχι κάτι δικό μας αλλά γκρεμίζουμε ότι έκτισαν με θυσίες και αίματα οι πρόγονοί μας" είπε ο Μακαριώτατος.

"Διερωτώνται πολλοί συμπολίτες μας γιατί τέτοιο μένος κατά του 21, γιατί τέτοια μανία κατά των ηρώων και των μαρτύρων του. Είναι απλό: Το 1821 παραμένει το μεγάλο σχολείο του απροσκύνητου ήθους. Και η νέα τάξη πραγμάτων μας θέλει προσκυνημένους και υποταγμένους.

Συρόμαστε σήμερα στο άρμα της υποταγής σαν το πτώμα του "Έκτορα" δεχόμαστε ραπίσματα καθημερινά. Ποτέ άλλοτε ο λόγος του Παλαμά δεν είχε τέτοια απόλυτη ισχύ, όσο στην εποχή μας:

«Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς μηδέ λεβέντες, Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι.

Κούφιοι κι οκνοί, καταφρονούν την θεία τραχειά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των Αρχαίων παλιάτσοι».

Αν δεν υψωθούμε στο επίπεδο του 21 οι μελλοντικές γενιές Ελλήνων θα υποχρεωθούν να ζήσουν ανεχόμενες τα αφόρητα και υποφέρουσες τα ανυπόφορα. Σήμερα κάποιοι δρουν συστηματικά όχι για να προβάλλουν άλλα για να προσβάλλουν το '21.

Επιδίδονται μετά μανίας όχι στο να επιδείξουν - κάτι που άλλωστε θα ήταν θεμιτό- τις μαύρες κηλίδες που είχε η Επανάσταση, όπως κάθε Επανάσταση, αλλά να τις μεγεθύνουν, να τις μεγαλοποιήσουν και με τον ύπουλο αυτό τρόπο να συγκαλύψουν την λαμπρότητά της.

Οι αγωνιστές και οι πρωταγωνιστές του μεγάλου κινήματος έκαναν ασφαλώς έργα λαμπρά, αλλά και λάθη πολλά. Αλλά υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς λάθη; Λάθη δεν κάνει όποιος δεν πράττει. Και το να αποτινάξεις τον τουρκικό ζυγό δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Ο Αδαμάντιος Κοραής είχε γράψει το 1805 τον περίφημο διάλογο: "Τι πρέπει να κάμωσιν οι Γραικοί εις τας παρούσας περιστάσεις;".

Αυτό το ερώτημα πλανάται και σήμερα στα χείλη των πλέον αγωνιούντων για το μέλλον της χώρας συμπολιτών μας. Να απελπιζόμαστε; Αν ξυπνούσε ο Γέρος του Μοριά θα απαντούσε: ΌΧΙ, να αγωνιζόμαστε.

Οπωσδήποτε οι συνθήκες για το μέλλον είναι σκοτεινές. Αλλά ο ίδιος ο Γέρος μας λέει: "Η ώρα η πιο σκοτεινή, η πλέον θαμπή της νυκτός, είναι η ώρα που σιμώνει το φως της ημέρας".

Ας μη σκιαζόμαστε τα σκότη. Και τούτο το σκοτείνιασμα ξημέρωμα θα φέρει το '21, αν το κλείσουμε μέσα μας, γίνεται όχι απλώς αθάνατο κρασί, γίνεται φάρος ελπίδος.

Ισχύει και τώρα αυτό που ετόνισε λίγο πριν τη μάχη των Μύλων ο Μακρυγιάννης: "ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν".

Θα κλείσω με δύο στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου:

"Σηκωθείτε ν' αρπάξουμε στα χέρια μας τις σάλπιγγες της πατρίδας!

Να τους το ειπούμε να το καταλάβουνε: Δεν χαμηλώνει ο Όλυμπος!

Να τους το ειπούμε να το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει ο ήλιος!

Πως δεν αλλάζουνε τα χρώματα ποτές σ' αυτή την χώρα και πως ποτέ δεν κόπηκε στη μέση το τραγούδι. Το παίρνουν τα ψηλά βουνά, το σέρνουν τα ποτάμια αφροκοπούν οι θάλασσες - καίγονται τα λημέρια Μοριά και Ρούμελη! Ακόμη τούτ' η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, ακόμη τουτ' η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες...".

Μετά την τεκμηριωμένη με ιστορικά έγγραφα ομιλία του Μακαριωτάτου ακολούθησε συζήτηση με τους αξιωματικούς.

Στον Μακαριώτατο απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα των Ενόπλων Δυνάμεων από τον διοικητή της Σχολής Εθνικής Αμύνης, Αντιπτέραρχο Ηλία Βενέτη.

Δάσκαλος προς μαθητές για το 1821...

Αυτά τα λόγια απηύθυνε δάσκαλος στους μαθητές του,

στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:

Σκέφτηκα να σας μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το μυαλό σας θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σας μιλήσω για το 21, αλλά ο νους σας θα πάει στην Ορίτζιναλ. Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σας ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε...

σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά.

Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού, σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου μιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου.

Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, οι μαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη, με έργα, με λόγια, με ύβρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος, που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείμματος, το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, των δασκάλων σας και των γονιών σας.

> Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.

Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να μας πει την ιστορία του βίου του, το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. Αυτό το παράδειγμα είναι για σας το πιο κατάλληλο, και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, το μονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόμο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, ήταν πάνω απ´ όλα μπεσαλής.

Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, του Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα, για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, της εποχής στην οποία μεγαλώνετε. Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή μας να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, μόνο σε εσάς ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση , να αγωνιστείτε, να αντισταθείτε, να πολεμήσετε, να νικήσετε.

Μη μας απογοητεύσετε.

http://www.pentapostagma.gr/

ΜΟΝΟ ΚΛΕΦΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ … ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ.

«Ελληνες, ξεχάστε τα Μάρμαρα!»

 Ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου απορρίπτει κάθε ενδεχόμενο να επιστραφούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα στο ένθετο Spectrum της εφημερίδας περιλαμβάνεται δισέλιδο αφιέρωμα και συνέντευξη του διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου Νιλ Μαγκρέγκορ με αφορμή τη διάλεξη που πρόκειται να δώσει στο Art Gallery στο Σίδνεϊ στο πλαίσιο της παρουσίασης του νέου βιβλίου του.

Ο κ. Μαγκρέγκορ μιλώντας για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, επισημαίνει: «Τα συγκεκριμένα αντικείμενα έχουν νόημα μόνο όταν εκτίθενται στο σύνολό τους, ως αφηγητής όλης της ανθρώπινης ιστορίας, συνεπώς είναι απαραίτητο να βρεθεί ο καλύτερος δυνατός τρόπος, ώστε όλος ο κόσμος να τα επισκεφθεί, εφόσον δεν μπορούν να ενσωματωθούν στον Παρθενώνα».

Όπως είπε, το μουσείο είναι πρόθυμο να τα δανείσει με σειρά προτεραιότητας στην Ελλάδα, κάτι που το έχει ήδη προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση για να εισπράξει αρνητική απάντηση.

Το Βρετανικό Μουσείο έχει πολλές φορές στο παρελθόν εκδώσει ανακοινώσεις ξεκαθαρίζοντας ότι δεν προτίθεται να παραχωρήσει την κυριότητα των Γλυπτών του Παρθενώνα σε ελληνικό μουσείο. Όταν εγκαινιάστηκε το Μουσείο Ακρόπολης, είχαν εμφανιστεί «πρόθυμοι» να δανείσουν τα Μάρμαρα, φτάνει η ελληνική κυβέρνηση να αναγνώριζε το δικαίωμα ιδιοκτησίας τους στο Βρετανικό Μουσείο, πρόταση φυσικά που δεν έγινε δεκτή.

protothema.gr

ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ …

 

ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ....

http://www.youtube.com/watch?v=KlPwPTEme5k&NR=1&feature=fvwp

Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις επαληθεύουν τα προφητικά λόγια σοφών αγίων γερόντων

Ο τόπος αυτός που λέγεται Ελλάδα ήταν και παραμένει πάντα η ευλογημένη γη του Χριστού.

Ως εκ τούτου θα διαπιστώσετε καλοί μου Χριστιανοί πολύ σύντομα το πόσο έξω θα πέσουν στις δυσοίωνες προβλέψεις τους οι διάφορες Κασσάνδρες. Τα κάθε λογής κοράκια και οι κερδοσκόποι βύθισαν τη χώρα στην απόγνωση και απελπισία. Αλλά έρχονται καλές ημέρες γιατί ο Κύριός μας, όπως λέγει σοφός γέροντας ασκητής, «έστειλε ένα πακέτο με διάφορα δώρα για τον τόπο αυτό. Θα βρεθούν ορυκτέλαια και θα κάνουν τη χώρα να γίνει ένας Παράδεισος. Θα ανοίξουνε δουλειές για να μπορεί ο κόσμος να δουλέψει. Τώρα ο ουρανός δίνει πολλές λύσεις και πολλά δώρα».

Η αποστασία των Ελλήνων από τον τριαδικό Θεό θα λάβει τέλος και οι πρωτεργάτες αυτής αξιωματούχοι κυβερνώντες και μη αλλά και ψευτο-ηγεμόνες της σειράς θα ρεζιλευτούν σ’ ολάκερη την οικουμένη και θα έχουν το τέλος των καθεστώτων της αθεΐας (βλ. Ρωσία και Ρουμανία).

Ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του οσίου γέροντα Αγιορείτη Παϊσίου που συνήθιζε να λέγει πως «από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό»!

Εκείνος, καλοί μου χριστιανοί θλιβόταν όταν έβλεπε ακόμη και πνευματικούς ηγέτες να θέτουν προτεραιότητα στη ζωή τους την προσωπική τακτοποίησή τους και να βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα θέματα της πατρίδας. Όμως, ήταν πολύ αισιόδοξος γιατί έβλεπε πως η τιμωρία της αποστασίας των Ορθοδόξων Χριστιανών έφθασε στο τέλος της και πως το σχέδιο του Θεού εμπεριείχε πλέον την ενδυνάμωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε ολάκερη την Οικουμένη.

Κεντρικός άξονας της επαναφοράς και επικράτησης της τριαδικής αλήθειας, σύμφωνα με όσα επεσήμανε τότε ο σοφός γέροντας θα είναι η Ορθόδοξη Ελλάδα . Και γι’ αυτό στεναχωριόταν που η πολιτική και θρησκευτική εξουσία του τόπου όχι μόνο δεν αντιλαμβανόταν τους κρυμμένους θησαυρούς που διέθετε αλλά αδυνατούσε, όπως και σήμερα να κατανοήσει που οδηγείται η όλη κατάσταση.

Σήμερα λοιπόν που τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα βρίσκονται σε τραγική κατάσταση με τους Τούρκους από τη μία να απειλούν και να φοβερίζουν, να αμφισβητούν και να διεκδικούν και τους Σκοπιανούς από την άλλη, αυτά τα ανεμομαζώματα να επιδιώκουν να καταστήσουν το ψεύδος ως αλήθεια διεκδικώντας το όνομα της Μακεδονίας τα λόγια του γέροντα Παϊσίου αποτελούν ελπίδα και παρηγοριά.

ΞΥΠΝΑ ΡΑΓΙΑ

http://www.youtube.com/watch?v=jybrtmzFIcc&feature=related
&
http://www.youtube.com/watch?v=C_DeElaAubo&feature=related
&
http://www.youtube.com/watch?v=cb2c82J-96I&feature=related

25 Μαρτίου 1821

http://www.youtube.com/watch?v=iXHh0dObJFI&feature=related

ΣΚΑΙ 1821 Αντίκρουση - εξεγέρσεις 1453-1821

http://www.youtube.com/watch?v=tStb8IGI-y4&feature=player_embedded

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ...

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Qe4_U9gfCFI

Είμαστε φωτεινός λαός, γι’ αυτό μας πολεμάνε... Σ. Σπανουδάκης

Μιλάει μόνο με τη μουσική του. Και τα λέει όλα. Μέσα από αυτόν τον κώδικα επικοινωνεί με τις χιλιάδες των ακροατών του. Μιλάει σπάνια. «Θέλω να παράγω μουσική η οποία να απαλύνει τις ψυχές των ανθρώπων.

Τ’ άλλα όλα… περιττά. Και όσα λέω και όσα εκτός μουσικής κάνω, μάλλον κακό παρά καλό κάνουν κυρίως σε μένα», εξομολογείται στο newsbomb.gr.

Δεν έκρυψε ποτέ τις απόψεις και τα «πιστεύω» του. Η ειλικρίνειά του παρεξηγήθηκε και πλήρωσε πολλές φορές την ελευθερία του λόγου του. «Οι πολιτικοί μας λένε «πατρίδα», κι εμένα μου σηκώνεται η τρίχα όταν τους ακούω. Ο καθένας ονομάζει πατρίδα εκείνο που ο ίδιος νομίζει. Βλέπεις λέω «οι πολιτικοί μας».

Δεν λέω το ΠΑΣΟΚ. Την θέση μου για το ΠΑΣΟΚ την διατύπωσα σε εποχές που μου κόστισε πάρα πολύ. Δεν είναι ο αγώνας μου να βγει η Ν.Δ. και να φύγει το ΠΑΣΟΚ, γιατί και τα δύο είναι κόμματα.

Και κόμμα στην ελληνική γλώσσα είναι κάτι που κομματιάζει. Βρίζω και φωνάζω για αυτούς που πειράζουνε αυτό που λέγεται Ελλάδα, αυτό που λέγεται ιστορία, αυτό που λέγεται Ορθοδοξία!

Με αυτούς τα΄χω σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν. Και το μόνο όπλο που έχω για να τους πολεμήσω είναι η μουσική μου».

Πιστεύει πως μέσα από την ιστορία μας θα΄πρεπε να βρούμε το τι θα κάνουμε σαν λαός και σαν άνθρωποι. «Βρισκόμαστε – δόξα τω Θεώ – σε μία φριχτή φάση η οποία όμως έχει πολλή ελπίδα μέσα της. Για μένα η μεγαλύτερη παγίδα που βάζει ο σατανάς στους ανθρώπους είναι ο φόβος.

Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Εάν ξεφύγουμε από τον φόβο θα δούμε ότι υπάρχει ένα χέρι πίσω από όλα αυτά που δεν θα μας αφήσει να χαθούμε. Είμαστε φωτεινός λαός.

Γι’ αυτό μας πολεμάνε. Για αυτό μας πετάνε τα σκοτάδια! Δεν πρέπει να μασήσουμε. Δεν πρέπει να ακούσουμε ούτε τους πολιτικούς μας ούτε τους πνευματικούς μας ανθρώπους. Πρέπει να ακούσουμε μόνο την ψυχούλα μας».

Ο Σταμάτης λέει πάντα την αλήθεια του έστω κι αν ενοχλεί, έστω κι αν δεν είναι ευχάριστος σε κάποιους. «Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε έξυπνους και μορφωμένους ανθρώπους.

Αυτοί καταστρέψανε τον κόσμο! Και όταν λένε για διάφορους πολιτικούς που περιφέρονται γαϊδουροειδώς και με αλήτικη συμπεριφορά, ότι είναι πάντως πολύ έξυπνοι, αυτό με τρομάζει. Δεν θαυμάζω την εξυπνάδα και την καπατσοσύνη. Θαυμάζω την αγνή καρδιά, την πίστη, την αγάπη…».

Μιλάει για όλα αυτά που τον ενοχλούν.

 

«Δεν μπορείς να λες πως καταλαβαίνεις τις θυσίες του Ελληνικού λαού κυκλοφορώντας με τους αστυνομικούς που στερείς από τον Ελληνικό λαό, τρώγοντας τα λεφτά του…»

 

http://nationalpride.wordpress.com/2011/03/16/%cf%83-%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%b4%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%bb%ce%b1%cf%8c%cf%82-%ce%b3/#more-71978

Νὰ κρίνουμε μὲ ἐπιείκεια τοὺς ἄλλους

Αὐτὸς ὁ καιρὸς εἶναι καιρὸς μετανοίας, μᾶς λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐκεῖνος εἶναι κρίσεως. αυτὸς εἶναι καιρὸς γιὰ ἀγῶνες, ἐκεῖνος γιὰ βραβεῖα. αυτὸς κόπου, ἐκεῖνος ἀνέσεως. αυτὸς ἐργασίας, ἐκεῖνος ἀνταποδόσεως.***Νὰ μάθουμε νὰ κρίνουμε μὲ ἐπιείκεια τοὺς ἄλλους. Ἀποτελεῖ καὶ ἕνα καθρέπτη, ποὺ ἀποκαλύπτει στοὺς ἄλλους τὴν ἀλήθεια γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας.Ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅτι τελῶνες καὶ πόρνες ἔχουν μετανοήσει καὶ σωθεῖ, ἐνῶ Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι, ποὺ τοὺς κατέκριναν, δὲν σώθηκαν. Δὲν μᾶς ἔχει ἀνατεθεῖ ἀπὸ κανένα ὁ ρόλος τοῦ κριτοῦ, ποὺ ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὸν Θεάνθρωπο καὶ Σωτήρα μᾶς Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος καὶ θὰ μᾶς κρίνη ὅλους κατὰ τὰ ἔργα μας στὴν Δευτέρα Τοῦ ἔνδοξη παρουσία. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν δὲν πρέπει νὰ προεξοφλοῦμε τὸ αἰώνιο μέλλον κανενὸς ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας, ἀλλὰ νὰ προσέχουμε τοὺς ἑαυτούς μας, καὶ νὰ εἴμεθα αὐστηροὶ κριταὶ στοὺς ἑαυτούς μας καὶ ἐπιεικεῖς στοὺς ἄλλους.Μόνο μὲ τὸ ἅγιο καὶ φωτεινὸ παράδειγμά μας, μὲ τὸν καλὸ λόγο καὶ τὴν πειθὼ εἶναι δυνατὸ νὰ βοηθήσουμε τοὺς καλοπροαίρετους συνανθρώπους μας, ποτὲ μὲ τὸν κακὸ λόγο καὶ τὸν θεατρισμό τους.Ἀντί, ἀγαπητοί, νὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὶς κακίες τῶν ἄλλων εἶναι προτιμότερο νὰ...

προσπαθοῦμε νὰ ἀνακαλύπτουμε τὶς ἀρετές, οἱ ὁποῖες εἶναι συνήθως κρυμμένες. Νὰ συλλέγουμε τὰ πολύτιμα πετράδια τῶν ἀρετῶν ποὺ θὰ διακρίνουμε σὲ συνανθρώπους μας καὶ ὄχι ρακοσυλλέκτες τῶν κακιῶν τους στὸ σκουπιδοτενεκὲ τῆς ἀνθρωπίνης ἀθλιότητος. Ἂς μιμηθοῦμε τὶς μέλισσες ποὺ πηγαίνουν στὰ λουλούδια καὶ ὄχι τὶς μυῖγες ποὺ ἀναπαύονται σὲ βρωμιές.

Ὁ Μέγας Βασίλειος μᾶς τονίζει τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐπιζητοῦν διαρκῶς νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸ σάπιο, τὸ κακό, τὴν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων, μοιάζουν σὰν τὰ ὄρνεα ποὺ περνοῦν πάνω ἀπὸ πολλὰ λειβάδια καὶ πολλοὺς ὡραίους καὶ μοσχομύριστους τόπους γιὰ νὰ σπεύσουν πρὸς τὰ βρωμερὰ πτώματα.Προκειμένου νὰ κρίνουμε τοὺς συνανθρώπους μας νὰ θυμώμαστε τὰ τρία κόσκινα τοῦ Σωκράτη, ἐὰν δηλαδὴ αὐτὰ ποὺ θὰ ποῦμε εἶναι ἀλήθεια, ἀναγκαία καὶ ὠφέλιμα. Σὲ διαφορετικὴ περίπτωσι ἂς σιωποῦμε προσευχόμενοι νὰ μᾶς ἐλεήση ὁ Θεός, γιατί ἂν παρατηρήση τὶς ἁμαρτίες μᾶς ποιὸς μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι εἶναι ἀπηλλαγμένος; Κανείς.Ἐπίσης νὰ μὴ λησμονοῦμε τὰ «πάντα» τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. «ἡ ἀγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει, ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Ἃ' Κορινθ. 13, 7).Ὅπως τοὺς ἀρχαιολόγους ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀναστήλωσι τῶν παλαιῶν ἐρειπίων γιὰ νὰ τὰ ἀποκαταστήσουν στὴν ἀρχική τους μορφή, ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ προσπαθοῦμε μὲ τὴν καλή μας χριστιανικὴ ἐνάρετη ζωὴ καὶ τὰ καλά μας λόγια νὰ ἀναστηλώσουμε καὶ νὰ ἀποκαταστήσουμε τὰ ἀνθρώπινα ἐρείπια ποὺ ὑπάρχουν γύρω μας. Μὴν ἀντιγράφουμε τὴν τακτικὴ τῶν γελοιογράφων, ποὺ ἐξογκώνουν κάτι γιὰ νὰ τὸ σατυρίσουν, ἀλλὰ νὰ μιμούμεθα τὴν εὐγένεια τοῦ ζωγράφου, ὁ ὁποῖος διορθώνει κάτι γιὰ νὰ τὸ κάνη ὄμορφο.* Ὅπως ἀκριβῶς στὸ ψωμὶ (εἶναι ἀπαραίτητο) τὸ ἁλάτι, ἔτσι καὶ ἀνάμεσα στὶς ἀρετὲς ἡ ἀγάπη. Χωρὶς αὐτὴ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πραγματοποιήση ὅπως πρέπει τὶς ἀρετές, ἀφοῦ κάθε ἀρετὴ μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη ἐπιβεβαιώνεται.Ἡ ταπεινοφροσύνη, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος, ἀνεβάζει τὸν κάτοχό της σὲ ὕψη κατορθωμάτων. Καὶ ἡ ἀγάπη, ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, τὸν κρατάει γερὰ καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ πέση ἀπὸ κεῖ... Ἂς ἀγωνιστοῦμε λοιπόν, ἀγαπητοί, κατὰ τὴ δύναμί μας, νὰ τὴν ἀποκτήσουμε, ὥστε νὰ μὴ μᾶς αἰχμαλωτίσουν οἱ ἐχθροί μας (Ἄγ. Εὐθύμιος).* Ἀπὸ τὸν πλησίον μας ἐξαρτᾶται ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατός μας. Γιατί, ἂν κερδίσουμε τὸν ἀδελφό, κερδίζουμε τὸν Θεό. Καὶ ἂν σκανδαλίσουμε τὸν ἀδελφό, ἁμαρτάνουμε στὸ Χριστὸ (Μ. Ἀντώνιος).* Όταν ἀρχίσει κανεὶς νὰ αἰσθάνεται στὴν ψυχὴ τοῦ ἔντονα τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸν ἴδιο καιρὸ ἀρχίζει νὰ ἀγαπᾶ καὶ τὸν πλησίον μὲ αἴσθηση πνευματική.* Κανεὶς δὲν μπορεῖ ν' ἀγαπάει ἢ νὰ πιστεύει εἰλικρινά, ἂν ἔχει κατήγορο τὴ συνείδησή του, μᾶς βεβαιώνει ὁ ἅγιος Διάδοχος Φωτικής.* Ἀδύνατον εἶναι νὰ ἀποκτήσει σταθερὴ ἀγάπη (πρὸς τὸν Θεό), ὅποιος ἔχει κάποιαν ἐμπαθῆ κλίση σὲ ὁτιδήποτε γήινο.* Ἐὰν ἐκεῖνος ποὺ ἔχει ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ Πνεύματος, ἀγάπην ὅμως δὲν ἔχει τίποτα δὲν ὠφελεῖται, κατὰ τὸν θεῖον Ἀπόστολον Παῦλον, πόση ὀφείλομε νὰ ἐπιδείξουμε ἐπιμέλεια, διὰ νὰ τὴν ἀποκτήσωμε αὐτήν, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.Μὴ ἀμελῆτε τῶν ἀδελφῶν τῶν ὑμετέρων, ἀλλ' ἕκαστος σπουδαζέτω τὸν πλησίον ἑξαρπάζειν τῆς τοῦ διαβόλου φάρυγγος», μᾶς κηρύττει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος.* Ὅταν δὲν κατορθώσωμε τὴν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον ἀγάπην εἰς μάτην τὸ νὰ σεμνυνόμεθα γιὰ τὴν νηστεία καὶ ἀγρυπνία καὶ ἀκτημοσύνη καὶ ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, μᾶς διδάσκει ὁ Ἀββὰς Κασσιανός.* Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος μᾶς βεβαιώνει ὅτι, ἐὰν λείψη ἡ ἀγάπη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, νὰ μὴν ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀδελφόν του χριστιανόν, δὲν ὠφελεῖ ἡ πίστις καὶ ἡ ἐλπίς...* «Ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπη ἑνὸς πιστοῦ εἶναι λανθασμένη, ὅταν εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, διότι ἔτσι ἐξισώνεται ὁ Πλάστης μὲ τὸ πλάσμα. Ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπη εἶναι ὀρθή, ὅταν ὁ Δημιουργὸς ἀγαπᾶται καὶ τιμᾶται πάνω ἀπὸ κάθε δημιούργημα», μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Δημήτριος Ροστώφ.

 Γιὰ τὸν μέγα ἀσκητὴ Ἅγιο Ἀρσένιο λέγεται ὅτι εἶχε στὸ στῆθος τοῦ ἕνα κομμάτι ἀπὸ παλαιὸ πανὶ γιὰ νὰ σκουπίζη τὰ δάκρυά του ποὺ διαρκῶς ἔτρεχαν ἀπὸ τὰ μάτια του, ἐνῶ ἦταν σκυμμένος στὸ ἐργόχειρό του. Ὁ δὲ Ὅσιος Ποιμὴν ποὺ τὸν εἶδε κάποτε, νὰ χύνη τόσα δάκρυα, τοῦ εἶπε μὲ θαυμασμό: «Τρισευτυχισμένος εἶσαι, Ἀρσένιε, διότι ἐπένθυσες τόσο πολὺ σ' αὐτὸν τὸν κόσμον, ὥστε θὰ βρὴς παντοτεινὴ χαρὰ στὸν ἄλλον».* Ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μᾶς διδάσκει. «ὁ γέλως ὑμῶν εἰς πένθος μεταστραφήτω καὶ ἡ χαρὰ εἰς κατήφειαν». Ἂς πενθήσουμε καὶ κλάψουμε ἐδῶ πρόσκαιρα, ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε αἰώνια.Χριστὸς καὶ κόσμος εἶναι δύο διαφορετικὰ πράγματα. ο Χριστὸς σώζει τὸν πιστὸν ἐνῶ ὁ κόσμος μᾶς κολάζει.Αὐτὸς ὁ καιρὸς εἶναι καιρὸς μετανοίας, μᾶς λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐκεῖνος εἶναι κρίσεως. αυτὸς εἶναι καιρὸς γιὰ ἀγῶνες, ἐκεῖνος γιὰ βραβεῖα. αυτὸς κόπου, ἐκεῖνος ἀνέσεως. αυτὸς ἐργασίας, ἐκεῖνος ἀνταποδόσεως.



Γιὰ πάθη καὶ ἀρετές «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ»Ἑξαμηνιαία ἔκδοσις πνευματικῆς οἰκοδομῆςΤεῦχος 76. ΙΟΥΛΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1999.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΡΩΜΗΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΣΗΜΑΣΙΑ

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοὺ

Γιὰ τὸ ὄνομα Ρωμηὸς (=Ρωμαῖος) ὑπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ ἐκείνους φυσικὰ ποὺ ἐρασιτεχνικὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἱστορία, ἐνῶ ὅσοι ἔχουν τὶς ἐπιστημονικὲς προϋποθέσεις μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὴν ἔννοια καὶ ἱστορικὴ σημασία τῶν ἐθνικῶν μας ὀνομάτων.Τὸ ὄνομα «Ἕλλην» εἶναι τὸ κυριότερο ὄνομα τοῦ ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἔννοιά του ὅμως ποικίλλει κατὰ περιόδους καὶ ἄλλοτε εἶναι φυλετικὴ καὶ ἄλλοτε ἐθνικὴ ἢ πολιτιστικὴ ἢ θρησκευτική, στοὺς τελευταίους δὲ αἰῶνες καθαρὰ ἐθνική.Εἶναι ὅμως γεγονός, ὅτι (κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη) ἀρχαιότερο εἶναι τὸ ὄνομα Γραικὸς γιὰ τὸ ἔθνος μας καὶ μὲ αὐτὸ μας ὀνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι Ρωμαῖοι. Ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα (Καρλομάγνος καὶ τὸ περιβάλλον τοῦ) τὸ ἀνατολικὸ μέρος τῆς αὐτοκρατορίας («Βυζάντιο») ὀνομαζόταν Γραικία καὶ οἱ κάτοικοί της Γραικοί, ἀλλὰ μὲ μειωτικὴ ἔννοια (αἱρετικοὶ καὶ κίβδηλοι). Τὸ ὑβριστικὸ αὐτὸ ὑπόβαθρο διατήρησε τὸ ὄνομα αὐτὸ στὰ χείλη τῶν δυτικῶν ὡς τὸν αἰώνα μας. Ἐνῶ, λοιπόν, καυχόμεθα καὶ γιὰ τὸ ὄνομά μας αὐτὸ (Γραικοί), ὅταν χρησιμοποιεῖται σὲ δυτικὰ κείμενα (παλαιότερα), πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴνἀληθινή του σημασία.Τὸ ὄνομα Γραικὸς στὴ Δύση, ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα, δηλώνει τὸν....

μὴ γνήσιο Ρωμαῖο, διότι τὸ ὄνομα Ρωμαῖος διεκδικοῦσε ὁ Φραγκολατινικὸς κόσμος. Τὸ 962 ἱδρύθηκε ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους του Καρλομάγνου, τοῦ μεγαλυτέρου ἐχθροῦ του Ἑλληνισμοῦ, ἡ «Ἁγία Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τοῦ γερμανικοῦ ἔθνους», ὑποκαθιστώντας (θεωρητικὰ) τὴν Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως.Ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη, ὑπὸ τὴν (πραγματικὴ) ἡγεσία τῆς Γαλλίας (Φραγκίας) καὶ τῆς Γερμανίας (Τευτονίας), δηλαδὴ τῶν Φραγκολατινικῶν ἐθνοτήτων (οἱ σημερινοὶ Ἄγγλοι εἶναι οἱ Νορμανδοφράγκοι καὶ οἱ λαοὶ τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης οἱ Λομβαρδοφράγκοι), δὲν μποροῦσε νὰ πραγματοποιηθεῖ χωρὶς τὴ διάλυση τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Ρωμανίας. Ρωμανία ὀνομαζόταν ἡ αὐτοκρατορία, ποὺ ἐκτεινόταν ἀρχικὰ σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση.Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ ὄνομα Ρωμαῖος γενικεύθηκε στὴν (ἀρχαία) Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τὸ 212 (Constitutio Antoniniana τοῦ Καρακάλλα). Ἀπὸ τὸ 330 ὅμως (ἐγκαίνια Νέας Ρώμης) ἡ αὐτοκρατορία γίνεται χριστιανικὴ καὶ ἑλληνικὴ (πλήρης ἐξελληνισμὸς ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ ὡς τὸν Ἡράκλειο, 6ος-7ος αἵ). μὴ λησμονοῦμε ὅτι καὶ ἡ Παλαιὰ Ρώμη (τῆς Ἰταλίας) ἔλαβε ὄνομα ἑλληνικὸ (Ρώμη), τὸν 4ο δὲ αἰώνα π.Χ. ὀνομαζόταν «πόλις ἑλληνὶς» (Ἡρακλείδης ὁ Ποντικός). Τὸ 330 ἡ νέα πρωτεύουσα τῆς νέας χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας (Μ. Κωνσταντῖνος) ὀνομάσθηκε (ὄχι Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ) Νέα Ρώμη, διότι ἡ Παλαιὰ Ρώμη μεταφέρθηκε ὁλόκληρη στὴν ἑλληνικὴ Ἀνατολὴ (Translatio Urbis). Τὸ ὄνομα Κωνσταντινούπολις θὰ τῆς δοθεῖ ταυτόχρονα πρὸς τιμὴν τοῦ ἱδρυτῆ της. Στὴ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (380, κανόνας γ’ ) καὶ στὴν Δ’ (451, καν. 28) λέγεται ρητὰ ὅτι «εἰκότως» ἔλαβε ἡ νέα πρωτεύουσα ἴσα «πρεσβεία» μὲ τὴν Παλαιὰ Ρώμη, «διὰ τὸ εἶναι αὐτὴν Νέαν Ρώμην». Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ αὐτοκράτορες, Ἕλληνες ἐκ καταγωγῆς στὴ συντριπτική τους πλειονότητα, ὡς τὸν οὐσιαστικὰ νεοέλληνα Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο († 1453), θὰ ὀνομάζονται καὶ θὰ αὐτοκαλοῦνται «αὐτοκράτορες τῶν Ρωμαίων». Γιατί;Ἀπὸ τὸ 330 τὸ ὄνομα τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης εἶναι Ρωμανία. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἀναφέρεται ἤδη τὸν 4ο αἰώνα ἀπὸ τὸν Μ. Ἀθανάσιο. Τὸ ὄνομα Βυζάντιο γιὰ τὸ κράτος θὰ ἐμφανιστεῖ γιὰ πρώτη φορὰ σὲ φράγκους συγγραφεῖς –Ἱερώνυμος Βὸλφ- τὸ 1562. Πρὶν ἀπὸ τὸ ἔτος αὐτὸ ΠΟΤΕ δὲν ὀνομάσθηκε ἡ αὐτοκρατορία ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Οἱ κάτοικοι τοῦ κράτους ὀνομάζονται Ρωμαῖοι, μολονότι πολιτιστικὰ εἶναι ΟΛΟΙ Ἕλληνες καὶ πνευματικὰ Ὀρθόδοξοι. Ἑλληνισμὸς-Ρωμαϊκὸς κρατικὸς φορέας καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι τὰ συστατικὰ μεγέθη τῆς Νέας Αὐτοκρατορίας. Βέβαια, τὸ κύριο στοιχεῖο τῆς αὐτοκρατορίας εἶναι οἱ ἐκ καταγωγῆς (φυλετικά, δηλαδὴ) Ἕλληνες.Τὸ ὄνομα Ρωμαῖος ἦταν λοιπὸν κρατικό, σὲ μία αὐτοκρατορία ποὺ ἦταν πολιτιστικὰ (γλώσσα, παιδεία) ἀπόλυτα ἑλληνική, καὶ ὄχι φυλετικά, ἐπειδὴ δὲ ἡ Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη διὰ τῶν Ἁγίων της ἔγινε προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ὄνομα Ρωμαῖος σημαίνει, τελικά, Ὀρθόδοξος-πολίτης τῆς Νέας Ρώμης (ὄχι τῆς Παλαιᾶς, ποὺ ἔγινε τὸ κέντρο τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα-σχίσμα). Αὐτὸ ὁμολογοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὸν διάλογό τους μὲ τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἀνωμότους τὸν 18ο αἰώνα (1716-1725). «…πάλαι μὲν Ἑλλήνων, νῦν δὲ Γραικῶν καὶ Νέων Ρωμαίων διὰ τὴν Νέαν Ρώμην καλουμένων». Οἱ Ἕλληνες δηλαδή, μαζὶ μὲ ὅλους τους Ὀρθοδόξους της Ἐθναρχίας (ποὺ ἦταν συνέχεια τῆς «Βυζαντινῆς» Αὐτοκρατορίας) ὀνομάζονται ἐδῶ Γραικοί, διότι ἔτσι μᾶς ὀνόμαζαν ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα οἱ Εὐρωπαῖοι (Grec, Grieche, Greco) καὶ Νέο – Ρωμαῖοι, ὡς πολίτες καὶ πνευματικὰ τέκνα τῆς ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Ν. Σπηλιάδης (στενὸς συνεργάτης τοῦ Καποδίστρια) στὰ Ἀπομνημονεύματά του λέγει ὅτι ὁ Ι. Καποδίστριας ἤθελε νὰ δημιουργήσει «Νεορωμαϊκὴν αὐτοκρατορία» (ἀνακοίνωση καθηγ. Π. Χριστοπούλου), δηλαδὴ νὰ ἀναστήσει τὴν Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης, ποὺ φυσικὰ δὲν τὸ ἐνέκρινε ἡ Εὐρώπη τῶν ἀπογόνων του Καρλομάγνου.Τὸ ὄνομα Ρωμαῖος, συνεπῶς, ἂν μέχρι τὸ 330 μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ κατὰ κάποιο τρόπο ὄνομα δουλείας καὶ ὑποταγῆς, ἀπὸ τὸ ἔτος ἐκεῖνο γιὰ τοὺς Ἕλληνες ὄνομα τιμῆς καὶ δόξας, ἀφοῦ μόνο αὐτὸ (καὶ ὄχι τὸ ἀνύπαρκτο ὡς κρατικό, μέχρι τὸ 1562, Βυζάντιο) χαρακτηρίζει τὴν αὐτοκρατορία μας καὶ τὴ θέση μᾶς σ’ αὐτήν. Ρωμηὰ ἦταν ἡ Ἀθηναία Βασίλισσα Εὐδοκία (5ος αἵ.), Ρωμηὰ καὶ ἡ (κυβερνώσα) αὐτοκράτειρα Εἰρήνη, πάλι Ἀθηναία, τὸν 8ο αἵ. Στὴν Ἀθήνα ἦλθε καὶ ὁ Ρωμαῖος ἀλλὰ Ἕλληνας Μακεδόνας, Βασίλειος Β’ ὁ Βουλγαροκτόνος, γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν Παναγία τὴν Ἀθηνιώτισσα στὸν Παρθενώνα. Εἶναι τραγικό, ἀλήθεια, αὐτὸ ποὺ λειτούργησε ἱστορικὰ ὡς σύνθεση εὐεργετικὴ γιὰ τὸ Ἔθνος-Γένος μας, ἐμεῖς οἱ δυτικοθρεμμένοι Νεοέλληνες νὰ τὸ ἐκλάβουμε ὡς ἀντίθεση.Τὸ ὄνομα Ρωμαῖος ὅμως φανερώνει τὴν ταύτιση Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας. Ρωμαῖος σημαίνει τελικὰ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ἐνῶ τὸ Ἕλλην, ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ μετὰ μπορεῖ νὰ σημαίνει μόνο τὸν ἀρχαιολάτρη τύπου Γεμιστοῦ-Πλήθωνος ἢ καὶ τὸν τέκτονα-ἐκδυτικισμένο καὶ Φραγκόφιλο. Ὅταν, συνεπῶς, ἀπορρίπτεται ἢ καὶ πολεμᾶται τὸ ὄνομα Ρωμαῖος-Ρωμηός, πρέπει νὰ ἐρευνᾶται καὶ ἡ αἰτία, ἡ προέλευση δηλαδὴ τῆς πολεμικῆς. Εἶναι ἁπλῶς ἀνιστόρητη ἀρχαιολατρία, δυτικὴ ἐπίδραση ἢ καὶ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας;Ὡς Ρωμαῖοι οἱ Ἕλληνες δηλώνουμε τὸν σύνδεσμο τοῦ Ἔθνους μας μὲ τὴν ὀρθόδοξη, ἁγιοπατερικὴ παράδοση καὶ τὴν ὀρθόδοξη ταυτότητά μας. Γι’ αὐτὸ ἔχουμε τὴ συνείδηση ὅτι ἐθνικὰ-φυλετικὰ εἴμασθε Ἕλληνες ἢ (καὶ) Γραικοὶ (ὅλα δικά μας εἶναι) πνευματικά, ὅμως, δηλαδὴ στὴν πίστη μᾶς εἴμασθε Ρωμαῖοι-Ρωμηοί, δηλαδὴ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὄχι ἐξωμότες Γραικύλοι καὶ «γενίτσαροι» πρὸς τὴν Ὀθωμανικὴ Ἀνατολὴ (Τουρκιὰ) ἢ τὴν ἀλλοτριωμένη Δύση (Φραγκιά).Ὅταν οἱ πατέρες μας στὴ διάρκεια τῆς δουλείας ἔλεγαν γιὰ κάποιον Ἕλληνα: ἐτούρκευσε ἢ ἐφράγκευσε, σήμαινε: χάνοντας τὴν ὀρθόδοξη πίστη του, ἔπαυσε νὰ εἶναι καὶ Ἕλληνας. Αὐτά, βέβαια, ὡς τὸν 19ο αἰώνα. Στὸ σύγχρονο Ἑλληνικὸ Κράτος, ὅπως ἄλλωστε καὶ στὸ «Βυζάντιο», νομικά, Ἕλληνας μπορεῖ νὰ εἶναι ὁποιοσδήποτε, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν καταγωγή του, ὡς πολίτης τοῦ κράτους, προστατευόμενος συνταγματικὰ –καὶ πολὺ ὀρθὰ- ἀπὸ τοὺς νόμους.

Βασικὴ βιβλιογραφίαΠᾶν. Κ. Χρήστου, Οἱ περιπέτειες τῶν Ἐθνικῶν Ὀνομάτων τῶν Ἑλλήνων, Θεσσαλονίκη 1991.π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ἑλληνισμὸς Μετέωρος, Ἀθήνα 1992.Τοῦ ἰδίου, Πολιτικὴ καὶ Θεολογία, Κατερίνη 1990 σ. 51 κ.ε.π. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, Ἀθήνα 1975.



Τὸ ὄνομα Ρωμηὸς καὶ ἡ ἱστορική του σημασία Περιοδικὸ ΕΡΩ - τεῦχος -1 Ἰαν-Μὰρ 2010kalyterotera.blogspot.com

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ...

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΛΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ & ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ

2102472896 – 6974251589

http://www.agios-iwannis.blogspot.com/

 

Η ενορία μας, του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Άνω Λιοσίων ζει καθημερινά το πρόβλημα της εσχάτης ένδειας στα πρόσωπα ενός μεγάλου μέρους των ενοριτών, που την αποτελούν.

 

 Ιδιαιτέρα δε, των πολυτέκνων οικογενειών.

Με αισθήματα κοινωνικής αλληλοβοηθείας, δικαιοσύνης και συνέπειας εδώ και ένα περίπου χρόνο προβήκαμε στην προσπάθεια ιδρύσεως μιας εβδομαδιαίας ενοριακής τράπεζας τροφίμων, μέσω της οποίας κάθε ενορίτης, που πραγματικά έχει ανάγκη μπορεί να βρει τα απαραίτητα τρόφιμα για την οικογένειά του.

Επιθυμούμε να σας προσκαλέσουμε να μας επισκεφτείτε στο χώρο μας και να γίνετε για μια ακόμη φορά κοινωνοί στα προβλήματα του απλού και πονεμένου λαού μας, ο οποίος μπροστά στην πείνα, την δίψα, την ασθένεια, την φυλακή και την ξενητία, που τον απειλούν, αντιπαραθέτει την βιοπάλη και την αξιοπρέπεια, την ελπίδα και την παρηγοριά από την προσμονή του ελεήμονος συνανθρώπου και του φιλανθρώπου Θεού.

Η υλική σας συμπαράσταση θα είναι για μας μια δημιουργική παρέμβαση, που θα συμβάλλει στην επίτευξη των ποιμαντικών αναγκών, όσον αφορά στους συνανθρώπους μας, που χρήζουν άμεσης υλικής και ψυχολογικής βοηθείας.

Μετ’ευχών

Ο ιερεύς

π. Νικόλαος Κοτίνης

Ο Λόγος στην Πνύκα

Παιδιά μου!

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους, αλλ' απλούς ανθρώπους, χωρικούς καί ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα• διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ήμερα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν άρμάδα...

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε• και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία.

Τελειώνω το λόγο μου. Ζήτω ο Βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω η Ελληνική Νεολαία!

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

'Εννοια και Θεολογία του Μαρτυρίου.

Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες oι Μάρτυρες αποτελούσαν τους "Χριστοφόρους" Ήρωες του πληρώματος της Εκκλησίας. Το βαθύτερο νόημα του μαρτυρίου τους ήταν για τους πρώτους Χριστιανούς η ύψιστη υπαρξιακή τεκμηρίωση της πίστεως και της ζωής τους. Το μαρτύριο δεν ήταν μόνο μια δημόσια ομολογία (μαρτυρία) της πίστεώς τους, αλλά και έμπρακτα -με το διωγμό και το μαρτυρικό τους θάνατο- αποδείκνυαν ότι αποτελούσαν τους πλέον αληθινούς μαθητές του Χριστού. Ακολουθούσαν πιστά το παράδειγμα του Κυρίου και θεωρούσαν ιδιαίτερη τιμή να μιμηθούν το Πάθος του Αρχηγού της Πίστεώς τους. Με το πάθος τους αναδεικνύονται άξιοι αθλητές των εντολών του Κυρίου, καλοί και αφοσιωμένοι στρατιώτες του Βασιλέα Χριστού, για τον Οποίο ευχαρίστως προσέφεραν ό,τι είχαν, τη ζωή τους! Ως συνέπεια του "καλού αγώνος" τους, της υπέρτατης θυσίας τους, πίστευαν ακράδαντα ότι θα συναντήσουν τον Κύριό τους, ο οποίος ως δίκαιος "αγωνοθέτης" θα τους στεφανώσει με "τον στέφανον της δικαιοσύνης". Αυτή ήταν η μέγιστη τιμή των Μαρτύρων της Χριστιανικής Πίστεως, oι οποίοι -ορμώμενοι από έμπρακτη αγάπη και μαρτυρικό ενθουσιασμό- θεωρούσαν ως μέγα "κέρδος... το αποθανείν υπέρ του Χριστού".

Στην αρχαία Εκκλησία, ήδη από το 2ο αιώνα, ήταν διαμορφωμένη η λεγόμενη "Θεολογία του Μαρτυρίου", όπως αποδεικνύεται στο περίφημο κείμενο του μαρτυρίου του Αγίου Πολυκάρπου. Έτσι, σύμφωνα με το τόσο περιεκτικό αυτό κείμενο, το μαρτύριο αποτελεί μίμηση του Πάθους του Κυρίου, του πρώτου των μαρτύρων, του "Αρχιμάρτυρος" Χριστού. Oι πρώτοι μιμητές του Πάθους του Κυρίου υπήρξαν oι Απόστολοι, oι οποίοι ορθώς χαρακτηρίζονται ως oι κατ' εξοχήν Μάρτυρες. Κατ' επέκταση, στενότατη ήταν η σχέση των μαρτύρων με τον Αρχιμάρτυρα Χριστό, όχι μόνον επειδή "κοινωνούν τοις του Χριστού παθήμασιν", αλλά και επειδή υπήρχε ακράδαντη η πίστη, ότι "πας ο υπέρ της Χριστού δόξης παθών, την κοινωνίαν αεί έχει μετά του ζώντος Θεού". Διάχυτη επίσης ήταν η πίστη ότι ο Κύριος παρευρίσκεται κατά την ώρα των παθών του μάρτυρα και τον ενισχύει στον αγώνα του, ενώ ο μάρτυρας αισθάνεται να πληρούται από θείο Πνεύμα, δηλαδή από τη θεία Χάρη. Έτσι oι Μάρτυρες θεωρούνται ως oι κατ' εξοχήν "χριστοφόροι, θεοφόροι, πνευματοφόροι". Κατά την ώρα του μαρτυρίου, οι λόγοι τους επιστεύετο ότι ήταν λόγοι του Αγίου Πνεύματος -που μιλούσε μέσω αυτών- ήταν λόγοι ιεροί και αποκαλυπτικοί. Η μεγάλη σημασία του μαρτυρίου επεκτείνεται και στους άλλους πιστούς Χριστιανούς (ακόμη και στους εθνικούς!), διά μέσου του λαμπρού παραδείγματος και του πνευματοφόρου κηρύγματος του μάρτυρα.

Ευνόητη είναι η θεολογικο-εκκλησιαστική σπουδαιότητα του Μαρτυρίου, αφού αποτελεί δύναμη ενθουσιαστική, στερεωτική, θεμελιωτική, και μάλιστα μυστηριακή. Η τοπική Εκκλησία θεμελιούται, αναπτύσσεται και ευδοκιμεί διά του αίματος και της θυσίας των μαρτύρων. Σύμφωνα μάλιστα με το "Μαρτύριον των εν Λουγδούνω μαρτυρησάντων", ως αναφέρει ο ιστορικός Ευσέβιος (V, 1,29), "ο Χριστός θριαμβεύει εν τοις μάρτυσιν Αυτού". Αξιοπρόσεκτο μάλιστα είναι εν προκειμένω ότι oι κατά τόπους Εκκλησίες ή oι Χριστιανικές κοινότητες αντήλλασσαν μεταξύ τους αφηγήσεις και περιγραφές των άθλων των Μαρτύρων τους, για να δείξουν τη ζωντανή πίστη και τον ηρωϊσμό των μελών τους, που αποτελούσαν τη χαρά και το καύχημά τους, τα πλέον χαρακτηριστικά ζωντανά παραδείγματα Πίστεως και Αρετής.

http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/andourakis_martyria_1_a.html

ΕΝΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μιαποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά....

"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."

Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:

"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε:

"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "

Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....

Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..

Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.

Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.

Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.

Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι*
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ:

Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

kαλή μετάνοια ......

Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Όμως, καθώς το ξεκινάμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στο “χαροποιόν πένθος” της Σαρακοστής, βλέπουμε  μακριά, τον προορισμό. Είναι η χαρά του Πάσχα, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Καλό στάδιο αρετών και καλή μετάνοια σε ολους τους φιλους του  ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ  

Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Βρισκόμαστε απόψε στο κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της ιερότερης χρονικής περιόδου του εκκλησιαστικού έτους. Και ο ι.υμνογράφος παίρνει τα λόγια του αποστόλου Παύλου (Β’ Κορ. 6,2: «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» Ρωμ. 13,12: «Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός») και τα εφαρμόζει στην ιερή αυτή περίοδο, που από αύριο ανοίγει τις πύλες της. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, στην οποία για μια ακόμη φορά μάς εισάγει η Εκκλησία μας, είναι ο ευπρόσδεκτος καιρός και ο καιρός της μετανοίας. Και κατά την περίοδο αυτή οι χριστιανοί καλούμαστε να «πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους και να ντυθούμε τα όπλα του φωτός».

Πρώτ’ απ’ όλα, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι καιρός ευπρόσδεκτος. Ευπρόσδεκτος σημαίνει κατάλληλος, ενδεδειγμένος. Και ευπρόσδεκτος καιρός, όπως τον εννοεί ο απόστολος Παύλος, είναι ο καιρός της χάριτος, ο καιρός κατά τον οποίο μάς δέχεται ο Θεός, μας εισακούει και μάς σώζει. Είναι ο χρόνος στη διάρκεια του οποίου ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί για να επιτύχει τη σωτηρία του.

Και ο χρόνος αυτός που άρχισε με την έλευση του Χριστού μας στον κόσμο, την απολύτρωση των ανθρώπων δια του σταυρού και της Αναστάσεώς Του και την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος φτάνει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία Του. Ενώ ο χρόνος μετά την ένδοξη επάνοδο του Κυρίου είναι ο καιρός της κρίσεως και της ανταποδόσεως.[...]

Ευπρόσδεκτος καιρός, λοιπόν, ο χρόνος μέχρι την ένδοξη επάνοδο του Κυρίου μας.

Ευπρόσδεκτος καιρός ο χρόνος της επίγειας ζωής κάθε ανθρώπου.

Ευπρόσδεκτος καιρός, τέλος, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Αν ολόκληρο τον χρόνο οι πιστοί αγωνιζόμαστε τον καλόν αγώνα της πίστεως, πολύ περισσότερο οφείλουμε ν’ αγωνιστούμε αυτή την ιερή περίοδο.

Αδελφοί μου,

«Έφθασε καιρός, ή των πνευματικών αγώνων αρχή...»! Είναι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ο ευπρόσδεκτος καιρός, ο καιρός μετανοίας, που για μια ακόμη φορά μάς χαρίζει η αγάπη του Θεού.

Ας τον υποδεχτούμε με χαρά και ας τον αξιοποιήσουμε φιλότιμα.

Ας μάς αξιώσει ο Κύριος με τις πρεσβείες της παναγίας Μητέρας Του και τις μεσιτείες πάντων των Αγίων,

«τον αγώνα τον καλόν αγωνίσασθαι,

τον δρόμον της νηστείας εκτελέσαι,

την πίστιν αδιαίρετον τηρήσαι,

τας κεφαλάς των αοράτων δρακόντων συνθλάσαι,

νικητάς τε της αμαρτίας αναφανήναι

και ακατακρίτως φθάσαι προσκυνήσαι

και την αγίαν Ανάστασιν».

Από το βιβλίο  «Στο κατώφλι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής-  Λειτουργικά και κατανυκτικά κείμενα»

Αρχιμ. Συμεών Κούτσα    Εκδ. Αποστολική Διακονία

Φουράκης: "ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ και ΜΑΣΟΝΟΙ" Πρέπει να δείτε το ΒΙΝΤΕΟ

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ!! ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙ!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ!! ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ!!

ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΣ ΟΥΦΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΔΗΘΕΝ ΑΡΧΑΙΟΘΡΗΣΚΟΥΣ!!!

 ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥΣ!!! ΝΑ ΠΛΗΞΟΥΝ ΤΗΝ

ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!!!                                                                                                                                ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΑΡΝΕΙΤΕ... ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΤΕ..

http://www.youtube.com/watch?v=z-PWCGozs3Q&feature=player_embedded#at=174

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΕΣ…

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΑΡΟΝ





Για 10 χρόνια αναλαμβάνει τα έξοδα της δημόσιας βιβλιοθήκης στη Μύκη, αφού το κράτος την κλείνει

Γράμμα στην Άννα Διαμαντοπούλου που οφείλει να απαντήσει Ένας ευπατρίδης Έλληνας κάνει τη δική του προσφορά για να ικανοποιηθεί το αίτημα των Πομάκων, που τους οδηγήσαμε στην τουρκική παιδεία…

Το κείμενο της επιστολής προς την υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου είναι λιτό, αλλά ουσιαστικό και αποτυπώνει την αξία της προσφοράς των Ελλήνων που έχουν και συναισθάνονται το χρέος τους τώρα που το έθνος αδυνατεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του σε ευαίσθητες περιοχές της πατρίδας μας. Πολύ απλά, μέσα από μία παράγραφο ο Πρόδρομος Εμφιετζόγλου τα λέει όλα.

Διατυπώνει την πρόθεσή του να παραμείνει ανοικτή η βιβλιοθήκη και να αποτελεί την κιβωτό γνώσης και ελληνικής παιδείας για τα Πομακόπουλα της περιοχής τα οποία εντάσσονται στην τουρκόφωνη παιδεία, αλλά δε θα πρέπει να αποκόψουν τον ομφάλιο λώρο με την ελληνική εκπαίδευση και γνώση που παρέχει με το έργο της και μέσα από ειδικά προγράμματα η δημόσια βιβλιοθήκη της Μύκης Νομού Ξάνθης.

Τη δημοσιεύουμε αυτούσια μήπως και βρει η χειρονομία αυτή μιμητές, για να φανεί ότι υπάρχουν ψυχωμένοι Έλληνες, αλλά και για να δούμε τα αντανακλαστικά του ελληνικού κράτους που παίρνει αποφάσεις πολλές φορές εντελώς απερίσκεπτα. Η βιβλιοθήκη δεν πρέπει να κλείσει.



“Προς υπουργείο Παιδείας κα. Άννα Διαμαντοπούλου





Κυρία υπουργέ,

Πληροφορήθηκα από τον τύπο ότι κλείνει η Βιβλιοθήκη Μύκης – η μόνη ελληνική βιβλιοθήκη στα Πομακοχώρια της Ξάνθης – για λόγους οικονομικούς.

Σας γνωρίζω ότι αναλαμβάνω τα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης της εν λόγω βιβλιοθήκης για όσο διάστημα απαιτείται, μέχρι και 10 χρόνια.

Εν αναμονή της απαντήσεώς σας.





Με τιμή

Πρόδρομος Εμφιετζόγλου».

infognomonpolitics.blogspot.com

ΑΝΤΕ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ...

ΕΚΛΕΨΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ? ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ ! ( ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ ) http://www.youtube.com/watch?v=-TjYPyNIUFQ&feature=player_embedded

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για τη σχέση μεταξύ επιστήμης και Πίστης στο Θεό.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λοιπόν νεαρέ, πιστεύεις στον Θεός

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Βεβαίως, κύριε.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είναι καλός ο Θεός;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Φυσικά και είναι!

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είναι παντοδύναμος ο Θεός;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μάλιστα

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ο αδελφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε το Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς τους ανθρώπους θα προσπαθούσαν να Βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι λοιπόν η καλοσύνη του Θεού σου;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: …….

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Δεν μπορείς να απαντήσεις! Έτσι δεν είναι; Ας αρχίσουμε από την αρχή. Είναι καλός ο Θεός σου;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ναι.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είναι καλός ο διάβολος;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Όχι

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ποίος δημιούργησε τον διάβολο;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ο… Θεός…

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Σωστά. Πές μου τώρα, υπάρχει κακό σ’ αυτόν τον κόσμο;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ναι.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Το κακό βρίσκεται παντού; Ο θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ναι

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ:Άρα λοιπόν ποίος δημιούργησε το κακό;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: …….

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Να συνεχίσω. Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ’ αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μάλιστα.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λοιπόν νεαρέ, ποιος τα δημιούργησε;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: ……

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχει δει ποτέ το Θεό;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Όχι, κύριε.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Έχει ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό; Έχεις μυρίσει το Θεό; Τέλος πάντων, έχεις αντιληφθεί ποτέ με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: … Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Θεό;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ:Ναι κύριε, ΠΙΣΤΕΥΩ



ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Τίποτα κύριε. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Κύριε καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε Θερμότητα;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Υπάρχει επίσης κάτι που το ονομάζουμε κρύο;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Λάθος κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να φτάσουμε στο απόλυτο μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζουμε κρύο. Το κρύο, κύριε, είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, απλά κύριε, είναι η απουσία αυτής.



ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΙΓΗ.



ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Σκεφτείτε το σκοτάδι κύριε καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το σκοτάδι είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως… Αλλά, όταν δεν έχει φως δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Και που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ.

ΦΟΙΤΗΤΗΣ:Κύριε καθηγητά, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική!

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ελαττωματική; Μήπως να μου εξηγήσεις γιατί;

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Κύριε καθηγητά σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι μετρήσιμο. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι απλό όπως είναι η σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν την έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει από μόνος του. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της ζωής. Τώρα πείτε μου, κύριες καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μία μαϊμού;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.



ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Όχι.

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ τη διαδικασία της εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκετε την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ….

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Υπάρχει κάποιος μέσα στην αίθουσα που να έχει δει τον εγκέφαλο του κυρίου καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του κυρίου καθηγητή; Κανένας! Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτοκόλλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε καθηγητά. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε με όλο τον σεβασμό, πως μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μου φτάνει ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου!

ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Αυτό είναι κύριε καθηγητά… Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά!



Ο ΝΕΑΡΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΗΤΑΝ Ο ALBERT EINSTEIN!