Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΟΡΤΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΑΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ 26.09.11

ΕΚΘΕΣΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ




ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ







ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ  ΧΟΡΟΣ





ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ !!!






ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ !!!




Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

27 Σεπτεμβρίου 1831 δολοφονεῖται ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδα Ἰωάννης Καποδίστριας


Πολλοὶ ἔχουν πεῖ πῶς ὁ Καποδίστριας ἦταν ἕνας Εὐρωπαϊστής, ἕνας ἄνθρωπος ποῦ «ἤθελε νὰ μετατρέψει τοὺς Ρωμηοὺς σὲ Ἕλληνες», ἰσχύει ὅμως κάτι τέτοιο;
 Τὸ 1819 γράφει στὸν Πατέρα του: «Εἶναι ἔργον μοναδικόν της προστασίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν θαυματουργῶν Ἁγίων ποὺ ἀναξίως ἐπεκαλέσθην μὲ δάκρυα εἰλικρινοῦς καρδίας καὶ ἀφοσιωμένης» προσθέτοντας τὴν φράση: «Πίπτων εἰς τοὺς πόδας τοῦ Θαυματουργοῦ Ἁγίου μας καὶ τῆς Ἀειπαρθένου Πλατυτέρας (=Θεοτόκου)»[1] Εἶναι ἔκδηλη ἡ ἡσυχαστική του συνείδηση (βλ. τὶς σημειωμένες φράσεις) σὲ ἕνα ἰδιωτικὸ γράμμα ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀποκαλύψει τὰ μύχια της καρδιᾶς του. Εἶναι δὲ γεγονὸς ὅτι ἔβλεπε τὴν ἱστορικὴ ὕπαρξη τοῦ Γένους ζυμωμένη μὲ τὴν πίστη.
Γράφει σὲ ἄλλη περίπτωση: «Ἡ Χριστιανικὴ Θρησκεία ἐσυντήρησεν εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ γλώσσα καὶ πατρίδα καὶ ἀρχαίας ἔνδοξους ἀναμνήσεις καὶ ἑξαναχάρισεν εἰς αὐτοὺς τὴν πολιτικὴν ὕπαρξιν τῆς ὁποίας εἶναι στύλος καὶ ἑδραίωμα».[2] Συνδύαζε δηλαδὴ ὁ Καποδίστριας τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἔθνους, ὄχι μὲ τὴν Εὐρώπη καὶ τὴν ὁποιαδήποτε βοήθειά της, ἀλλὰ μὲ τὴν παράδοση τοῦ γένους καὶ τὰ πνευματικὰ ἀποθέματά του. Ἀνάλογα θὰ δηλώσει καὶ στὸν J. B. Georges Bory de saint Vincent[3]: «Πρῶτα εἶμαι Ἕλληνας... γιατί γεννήθηκα σὲ αὐτὴ τὴν χώρα... Εἶμαι Ἕλληνας ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα. Εἶμαι μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ πού μου ἀνέθεσε τὴν κυβέρνησιν αὐτοῦ του πτωχοῦ λαοῦ... Εἶμαι Ἕλληνας ἐκ γενετῆς, ἀπὸ...
 καθαρὴ ἀγάπη, ἀπὸ αἴσθημα, ἀπὸ καθῆκον καὶ ἀπὸ Θρησκεία»[4]

Ἡ ἀποστασιοποίησή του ἀπὸ τὸ φράγκικο περιβάλλον τῆς γενέτειράς του εἶναι τόσο ἐμφανὴς τὸ 1815 ὥστε νὰ δικαιώνεται ὁ χαρακτηρισμός του ἀπὸ τὸν Π. Χριστόπουλο ὡς «ταξικοῦ ἀποστάτου».[5] Παρατηρεῖ ὁ Καποδίστριας: «Ἡ ἑνετικὴ πολιτεία ἐκυβέρνα τὰς Ἰονίους νήσους μὲ τὸ σύστημα τῆς διαφθορᾶς. Οἱ Ἀντιπρόσωποι ἐκλέγοντο ἐκ τῆς κλάσεως (=τάξεως) τῶν εὐγενῶν ἀρχόντων ἤτις ἦτο ἡ εὐκαταφρονεστέρα καὶ ἡ μᾶλλον διεφθαρμένη δὶ’ ἀνηθικότητα καὶ ἐλεεινότητα... Ἡ πολιτεία τῆς Βενετίας ἐφοβεῖτο τὸ ἔξοχόν της φυσικῆς μεγαλοφυΐας τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐπροσπάθει νὰ τὸ καταβάλη μὲ τὴν ἀμάθειαν».[6] Ἦταν εὐγενὴς στὴν καταγωγή, ἀλλὰ Ρωμηὸς στὴν καρδιά!

Ὁ Καποδίστριας γνώριζε καὶ τὶς ἀρρώστιες τῆς Εὐρώπης, κάτι ποὺ θὰ τὸ ἐκφράσει σαφέστερα καὶ συχνότερα κατὰ τὴν πολιτικὴ τοῦ δράση στὴν Ἑλλάδα. Στὸ πρόσωπο τοῦ Μεττερνιχ ἀντιμετώπισε τὴν μεσαιωνικὴ Εὐρωπαϊκὴ τυραννία, προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβιώσει. Στὸ πρόσωπο τοῦ Βοναπάρτη καὶ τῆς μετεπαναστατικῆς Γαλλίας πολέμησε τὴν ἀλλοτριωμένη δημοκρατία ποὺ ὡς ἀστισμὸς ὑποκατέστησε τὴν κληρονομικὴ ὀλιγαρχία μὲ τὴν οἰκονομική. Αὐτὸ ἐκφράζει τὸ 1815: «ἔχομεν ἤδη τὴν ἀπόδειξιν τούτου εἰς τὰς ταχείας ἐπιτυχίας τῆς κακοήθειας καὶ τῆς δολιότητος τῶν Γάλλων. Δὲν εἶναι εἷς μόνον ἀνήρ, τὸν ὁποῖον ἡ Εὐρώπη εἶναι ἀποφασισμένη νὰ πολεμήσει. Εἶναι μία γενεὰ ἀνθρώπων χωρὶς θρησκείαν, χωρὶς τιμήν, χωρὶς πατρίδα, χωρὶς ἀρχάς, μία γενεὰ τὴν ὁποία πρέπει νὰ τιμωρήσωμεν καὶ νὰ διορθώσωμεν» .[7] Διατηρώντας τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ ἀρετὴ ποὺ διατυπώνει ὁ Πλάτων στὴν Ἐπινομίδα τοῦ [8] «ὅ,τι πὲρ ἂν Ἕλληνες Βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τοῦτο εἰς τέλος ἀπεργάζονται», προσέλαβε ἐπιλεκτικὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ πραγματικότητα, ἀλλ’ ὄχι τὴν Εὐρώπη στὸ σύνολό της.

Γι’ αὐτὸ θὰ ἐπιδιώκει, ἡ νεολαία, ποὺ μὲ τὴν συνδρομὴ τοῦ σπούδαζε στὴν Ἐλβετία, «νὰ σχηματισθῆ πρῶτον ἑλληνιστὶ καὶ ὄχι ἐλβετιστὶ ἡ γαλλιστί. Ἡ Ἑλλὰς πρέπει πρῶτον νὰ μορφώνη Ἑλληνικῶς τὴν ἁπαλὴν ψυχὴν τῶν τέκνων της. Ἡ δὲ Εὐρώπη νὰ τελειοποιῆ ὕστερόν τους ἤδη ἐσχηματισμένους νέους» Ἡ αἰτία δηλώνεται στὴν ἑπόμενη φράση «Οὕτω τὸ Ἔθνος φυλάττει τὸν ἐθνικὸν χαρακτήρα του, δὲν νοθεύεται»[9].

Ἂν δὲν γνωρίζαμε πὼς τὸ γράμμα ἀνήκει στὸν Καποδίστρια, θὰ μποροῦσε ἀβίαστα νὰ ἀποδοθεῖ σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς Κολλυβάδες Πατέρες!! (βλέπε καὶ τὶς σημειώσεις).

Παρ’ ὅλα αὐτά, ἔχει διατυπωθεῖ ἡ ἄποψη ὅτι «ὁ φιλελευθερισμὸς» τοῦ Καποδίστρια «εἶχε πατρίδα τὴν Ἀγγλία» καὶ ὅτι ἐπεδίωκε «νὰ μεταβάλη πρῶτα ἀπ’ ὅλα τους Ρωμιοὺς σὲ Ἕλληνες Πολίτες» καὶ «νὰ ἑνώση τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν Εὐρώπη – ὄχι νὰ τὴν ἐπιστρέψη στὸ Βυζάντιο». [10] Εἶναι ὅμως ἔτσι;

Ἤδη στὸ γνωστὸ ὑπόμνημα τῆς 18ης Ἀπριλίου 1819, φαίνεται ἡ Βούλησή του νὰ θεμελιωθεῖ ἡ φιλικὴ Ἑταιρεία «οὐχὶ ἐπὶ τῆς ἐθνότητος, ἀλλ’ ἐπὶ τῆς εὐρείας καὶ ζώσης ὀρθοδόξου ἐκκλησίας» [11] Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1828 μία ἐνέργειά του φανερώνει τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ Ρωμαίικη λύση τοῦ ἀνατολικοῦ ζητήματος. Ὑποβάλλει στὸν τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, ποὺ προέβλεπε τὴν ἀναδιοργάνωση τῆς Ὀθωμανικῆς Ρούμελης (τῆς Βαλκανικῆς) σὲ Ὁμοσπονδία πέντε αὐτόνομων κρατῶν (Ἑλλάδος, Ἠπείρου, Μακεδονίας, Σερβίας καὶ Δακίας) μὲ ἐλεύθερη πόλη τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ προσπάθεια αὐτὴ συνιστᾶ ὀφθαλμοφανῶς παραλλαγὴ τοῦ βαλκανικοῦ σχεδίου τοῦ Ρήγα. Τὸ καποδιστριακὸ σχέδιο, βέβαια, ἀπορρίφθηκε μὲ τὴν συνθήκη τῆς Ἀδριανουπόλεως (14.9.1829) [12], ἀλλὰ ἔγινε τὸ θεμέλιό της Ρωσοευρωπαϊκῆς καὶ Ἀμερικανικῆς πολιτικῆς τῆς «βαλκανοποιήσεως», ἐνῶ ὁ Καποδίστριας ἐργαζόταν γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ προοδευτικὴ ἐνοποίηση τῶν Εὐρωπαϊκῶν ἐπαρχιῶν τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς «Νέας Ρώμης». Ἔτσι κατανοεῖται καὶ ἡ μαρτυρία τοῦ Ν. Σπηλιάδη, γιὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Καποδίστρια νὰ ἐπιτύχει τὴν ἵδρυση τῆς «Νεορωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας» [13], δηλαδὴ ἀνάσταση τῆς αὐτοκρατορίας «Νέας Ρώμης» / «Βυζαντίου».

Πῶς μπορεῖ ἄλλωστε νὰ ἑρμηνευθεῖ ἡ ἐπιμονὴ τοῦ Καποδίστρια νὰ παραδεχθεῖ ὁ ἐπίδοξος Βασιλιὰς τῆς Ἑλλάδος Λεοπόλδος τοῦ Σὰξ – Κοβούργου τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, συναντώμενος σὲ αὐτὸ μὲ τὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη, ποῦ ἔβλεπε τὸ ἄρθρο 40 τοῦ συντάγματος (1844) ὡς τὸ «βαγγέλιον τοῦ Θεοῦ»; Τὸ πρόβλημα τῆς Βασιλείας στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὸν Καποδίστρια δὲν θὰ εἶναι ἡ (πάντα δυτικοῦ τύπου) ἀντίθεση «Βασιλευόμενης Δημοκρατίας» καὶ «Προεδρευόμενης Δημοκρατίας» ἀλλὰ ἡ φύση τοῦ βασιλικοῦ θεσμοῦ: Κληρονομικὸς (ρατσιστικὸς/ἀπολυταρχικὸς) ἢ Αἱρετὸς (δημοκρατικός);

Ἄπλετο φῶς, τέλος, γιὰ τὴν κριτικὴ ἀποτίμηση τῶν πολιτικῶν ἐνεργειῶν τοῦ Καποδίστρια ρίχνει ἡ μελέτη τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τοῦ [14], βασικότατο κεφάλαιο ποὺ δυστυχῶς ὁρισμένοι δὲν φαίνεται νὰ λαμβάνουν σοβαρὰ ὑπόψη, χάνοντας ἔτσι τὴν βασικότερη ἴσως προοπτικὴ γιὰ τὴν προσέγγιση καὶ κατανόηση τοῦ Καποδίστρια ὡς διπλωμάτη καὶ πολιτικοῦ.

Ἡ σύνδεση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου μὲ τὴν παιδεία στὴν «Γραμματεία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Δημοσίου παιδείας», χωρὶς προηγούμενο ἢ καὶ ἑπόμενο στὴν «Εὐρωπαϊκὴ» πολιτικὴ σκηνή, συνιστᾶ ὄχι μόνο ἐνσυνείδητη ἐμμονὴ τοῦ Καποδίστρια στὸ πνεῦμα τῆς παραδόσεως, ποὺ θέλει τοὺς δύο αὐτοὺς χώρους ἀδιάσπαστα ἑνωμένους (καὶ ὁ Καποδίστριας τοὺς θεωροῦσε «ἀχώριστους» καὶ «πρὸς ἕνα συντρέχοντα σκοπόν, τὴν ἠθικὴν τῶν πολιτῶν μόρφωσιν» [15]), ἀλλὰ καὶ τὴν ἀντίθεσή του πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ χωρὶς εἰσαγωγικὰ εὐρωπαϊστὴ Κοραή, ὁ ὁποῖος μὲ τὶς καλβινίζουσες προϋποθέσεις του, ἐνέτασσε στὸ ἔργο τοῦ «Λειτουργοῦ της Δημοσίου Παιδείας» τὴν φροντίδα τῆς Ἀστυνομίας, τοῦ Δικαίου καὶ τῆς Θρησκείας»[16]. Ἡ ὀργάνωση, ἐξ ἄλλου, τῶν Καποδιστριακῶν σχολείων

    Τὸ σωζόμενο ἀρχειακὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν Ἰόνιο Ἀκαδημία τῶν ἀδελφῶν Τυπάλδων Ἰακωβάτων (Ληξούρι) δίνει ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα γιὰ τὴν σπουδὴ τοῦ Καποδίστρια τὴ συγκεκριμένη αὐτὴ στιγμή. Ἀπὸ τὸ ὑπόμνημα τοῦ Κῶν Τυπάλδου - Ἰακωβάτου, καθηγητῆ τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας (Αὔγουστος 1831) [20] πληροφορούμαστε γιὰ τὶς ἐνέργειες στὸν κύκλο τῆς Ἁρμοστείας τῆς Ἑπτανήσου γιὰ ἐνεργοποίηση τοῦ μηχανισμοῦ τῆς αὐτονομήσεως διὰ μέσου της αὐτοκεφαλίας τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπαρχιῶν τῆς Ρωμαίικης Ἐθναρχίας. Ὅπως ἀπέδειξε ἡ συνέχεια (Ἑλλαδικὸ αὐτοκέφαλό του 1833, Βουλγαρικὴ Ἐθναρχία 1870) ἡ δυτικὴ πολιτικὴ ἐπεδίωκε τὴν βίαιη ἀπόσπαση τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Ἐθναρχίας καὶ τὴν ὁριστικὴ διάλυση τῆς Ἐθναρχίας ὡς συνέχειας τῆς «Βυζαντινῆς» Αὐτοκρατορίας. Αὐτό, ἄλλωστε, γράφει καὶ ὁ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν Ἀναστ. Λόντος στὸν Ἐπιτετραμμένο τῆς Ἑλλάδος Πέτρο Δεληγιάννη στὶς 6 Φεβρουαρίου 1850 (μὲ τὴν ἔναρξη τῶν προσπαθειῶν γιὰ τὴν λύση τοῦ Ἑλλαδικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος): «Αἳ κυβερνήσεις τῆς Ἀγγλίας καὶ Γαλλίας ἐνδιαφέρονται οὐχὶ μικρὸν εἰς τὸ ζήτημα τοῦτο καὶ ἐπιθυμούσι διὰ πολιτικοὺς λόγους νὰ ἴδωσι τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν ἐντελῶς ἀνεξάρτητόν του ἐν Κωσταντινουπόλει Πατριαρχείου» [21]. Ὁ Ρωμηὸς Ι. Καποδίστριας ἔσπευδε νὰ ἐπιτύχει λύση μέσα στὸ πνεῦμα τῆς ἱστορικοκανονικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ διαφοροποιούταν διαμετρικὰ ἀπὸ τὰ σχέδια τῆς Εὐρώπης γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Καὶ μόνο ἡ ἐνέργειά του αὐτὴ εἶναι ἱκανὴ νὰ δείξει τὴν ἀληθινὴ φύση τοῦ εὐρωπαϊσμοῦ του. Ἡ περίπτωση, μάλιστα, αὐτὴ ἐντάσσει καὶ σὲ ἕνα ἄλλο πλαίσιο τὴν δολοφονία τοῦ Κυβερνήτη μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες. Διότι μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Κυνουρίας, ποὺ πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ γνώριζαν οἱ Δυτικὲς κυβερνήσεις, χάραζε γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος μία προοπτικὴ ποὺ ἐρχόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὰ συμφέροντα καὶ τὰ σχέδια τοὺς γι’ αὐτήν.

    Πολλοὶ προσπάθησαν νὰ προσεταιριστοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Καποδίστρια ὡς «Εὐρωπαϊστῆ», «Ἀδέσμευτου ἀπ’ τὴν Πίστη», «Προοδευτικοῦ» κ.α. Ὅμως ὁ Καποδίστριας ἦταν πάνω ἂπ΄ ὅλα Ρωμιός. Καὶ πιθανὸν σήμερα κάποιοι πνευματικοὶ ἀπόγονοι αὐτῶν ποὺ τὸν σκότωσαν νὰ θέλουν νὰ τὸν προβάλουν ὡς δικό τους ἄνθρωπο. Ἂς εἶναι. Ἡ Ἱστορία θὰ τοὺς διαψεύδει...

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε!!!

 

Μητρ.Μεσογαίας Νικόλαος
Καιρὸς πλέον νὰ ξεσηκωθοῦμε.
Καινούργιο κρασὶ σὲ καινούργια ἀσκιά! Τὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὰ ἀλλάξουν κάποιοι ἄλλοι, καιρὸς νὰ μποῦμε στὸ παιχνίδι ὅλοι. Κυρίως οἱ νέοι. Ὅλες οἱ καλὲς ἐπαναστάσεις ἔγιναν ἀπὸ ἐμπνευ­σμένους νέους.
Ὄχι ἀπὸ ἀγανακτισμένους, ἀλλὰ ἀπὸ ὑγιῶς ἐπανα­στα­τη­μένους. Ἐσεῖς καὶ πρέπει καὶ μπορεῖτε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἀλλάξετε μὲ δική σας πρωτοβουλία τὸ μέλλον σας. Ὄχι μὲ βία, ἀλλὰ μὲ δύναμη καὶ ἀποφασιστικό­τητα. Οἱ ἐπανα­στάσεις δὲν γίνονται μὲ βόμβες μολότωφ καὶ λοστούς, οὔτε μὲ αὐ­το­καταστροφικὴ προσφυγὴ σὲ ναρκωτικὰ οὔτε μὲ καταλήψεις, μὲ graphiti στοὺς τοίχους καὶ μηδε­νιστικὲς ἐπιλογές, ἀλλὰ μὲ καθαρό­τητα, ἡρωισμὸ καὶ ἐξυπνάδα.
Ζητῆ­στε ποιότητα στὴν παιδεία σας. Ζητῆστε τέτοια παιδεία ποὺ νὰ ἀξίζει τὸν κόπο σας, τέτοια παιδεία ποὺ νὰ ἐπενδύει σὲ αὐτὴν τὸ μέλλον σας. Τὸ κατε­στημένο σύστημα ἀπέ­τυχε πατα­γωδῶς. Μᾶς δείχνει ὅμως τὸν μονόδρομο τῆς ἐπι­στροφῆς στοὺς θησαυ­ρούς μας, τὴν κατεύθυνση τῆς διορθωτικῆς πορείας μας. Πρωτο­τυ­πῆ­στε ἀπαι­τῶντας πρῶτα ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς σας συνέπεια, προσπάθεια, ψηλοὺς στό­χους, ποιότητα, ἦθος. Ρωτῆστε τοὺς καθηγητές σας τὶ σημαίνουν αὐτὰ καὶ ἀπαι­τῆστε κυρίως ἀπὸ τὸν θεολόγο σας νὰ σᾶς δείξει δρόμο...  γιὰ τὴν ἀλήθεια.
Ἂν δὲν μποροῦν νὰ σᾶς βοηθήσουν, πιέστε τους νὰ καταλάβουν τὶς ἀνάγκες σας καὶ τὴν ἀποστολή τους. Αὐτὸ νὰ κάνετε μὲ ὅλους μας. Κυρίως μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ τὴν Ἐκκλησία. Μὴ λυπηθεῖτε κανέναν μας. Πρέπει νὰ ἀλλάξουν ὅλα καὶ ὅλοι μας.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ...

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ

Ο πρώτος ιστορικά θεολόγος της Εκκλησίας μας, που τον γιορτάζουμε στις 8 Μαΐου και στις 26 Σεπτεμβρίου είναι ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Ο άγιος είναι ο ευαγγελιστής που έγραψε το τέρτατο Ευαγγέλιο, τις τρεις ομώνυμες επιστολές και την Αποκάλυψη που κλείνει και την Καινή Διαθήκη.


Πατέρας του ήταν ο Ζεβεδαίος, που ήταν ψαράς, και μητέρα του η Σαλώμη, που ήταν θυγατέρα του Ιωσήφ του «μνήστορος». Από αυτό το στοιχείο μερικοί παλιοί συγγραφείς ονομάζουν τον Χριστό θείο του Ιωάννου.

Ο άγιος δεν ήξερε πολλά γράμματα, όπως όλοι σχεδόν οι Απόστολοι, ζούσε δουλεύοντας μαζί με τον αδελφό του και τον πατέρα του στη θάλασσα. Πολύ νέος ακόμα μαζί με τον απόστολο Ανδρέα πήγε κοντά στον άγιο Ιωάννη το Πρόδρομο που κήρυττε στον Ιορδάνη ποταμό.



Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ
Σε όλη την πορεία του Θείου μαρτυρίου ο άγιος Ιωάννης είναι κοντά.

Σε λίγο καιρό ο Χριστός κάλεσε κοντά Του τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, κοντά στην λίμνη Γεννησαρέτ και αυτοί άφησαν τα δίχτυα τους και Τον ακολούθησαν. Ο απόστολος Ιωάννης, όντας ο νεώτερος ανάμεσα στους Αποστόλους, ήταν λίγο αψύς, παράφορος, με πύρινο ζήλο και ενθουσιασμό. Και αυτό το έδειξε πολλές φορές. Όταν περνώντας από ένα χωριό της Σαμάρειας δε τους δέχτηκαν καλά ο Ιωάννης μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο είπαν στο Χριστό: «ΚΥΡΙΕ, ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΠΩΜΕΝ ΠΥΡ ΚΑΤΑΒΗΝΑΙ ΑΠΟ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΛΩΣΑΙ ΑΥΤΟΥΣ, ΩΣ ΚΑΙ ΗΛΙΑΣ ΕΠΟΙΗΣΕ;». μα ο Χριστός που δίδασκε το πνεύμα της αγάπης και της ανεξικακίας τους αποπήρε.

Ο άγιος στάθηκε ο πιο αγαπημένος μαθητής του Χριστού και ήταν ο μόνος μαθητής που μαζί με την Παναγία βρέθηκε παρών στην Σταύρωση, όπου ο Ιησούς του παρέδωσε την Παναγία Μητέρα Του λέγοντας του «ΙΔΟΥ Η ΜΗΤΗΡ ΣΟΥ».
Σε όλη την πορεία του Θείου μαρτυρίου ο άγιος Ιωάννης είναι κοντά. Στην Αποκαθήλωση βοηθάει μαζί με τον Ιωσήφ και το Νικόδημο. Ύστερα από την Ανάσταση είναι ο πρώτος που φτάνει τρέχοντας στο κενό μνημείο. Αναγνωρίζει τον Χριστό όταν παρουσιάζεται στην ακρογιαλιά της Τιβεριάδος. Μαζί με τον Πέτρο γίνεται στύλος και εδραίωμα της νέας Εκκλησιάς. 

ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

Μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου ο Ιωάννης φεύγει από τα Ιεροσόλυμα και φτάνει στην Έφεσο όπου θα μείνει πολύ καιρό για να στηρίξει την νέα Εκκλησία. Με τους διωγμούς του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δομιτιανού αλυσοδένεται και μεταφέρεται στη Ρώμη, όπου δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο, η θανατική του ποινή άρχισε με μαστίγωση, που ο άγιος υπέμεινε με γενναιότητα. Στη συνέχεια τον ρίχνουν μέσα σε ζεματιστό λάδι αλλά δεν έπαθε τίποτα. Ο αυτοκράτορας αποφασίζει να στείλει κάποιους κατάδικους και τον Ιωάννη εξορία στα μεταλλεία της Πάτμου. Εκεί μέσα στο σπήλαιο της Αποκαλύψεως ο άγιος οραματίστηκε και υπαγόρευσε στο μαθητή του Πρόχορο την Αποκάλυψη.



ΘΑΥΜΑΤΑ



Ο Νέρβας , που ήρθε μετά τον Δομιτιανό, αφήνει τον Ιωάννη να επιστρέψει ελεύθερος πια στην Έφεσο. Εκεί κάποιος αιρετικός λεγόμενος Κήρινθος αμφισβητούσε το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Τότε ο Ιωάννης με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος έγραψε το Ευαγγέλιο του που λάμπει η θεότης του Χριστού.

Στην Έφεσο ο άγιος έκανε άπειρα θαύματα και πάλεψε με λεγεώνες από δαίμονες που βλέποντας τις πανωλεθρίες που έπαθαν οι ειδωλολατρικοί ναοί του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος βάλθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις να αφανίσουν τον άγιο. Με τα θαύματα του και τις φανερές μπροστά στα μάτια των ανθρώπων νίκες του κατά των δαιμόνων γύρισε πολλούς ειδωλολάτρες στο δρόμο του Ευαγγελίου.

Στην Έφεσο ο άγιος βοήθησε και ένα νέο που ήθελε να διατηρήσει την παρθενία του. Ήταν εκεί μία γυναίκα που λεγόταν Προκλιανή και είχε ένα γιο που τον έλεγαν Σωσίπατρο που ήταν ωραίος σαν άγαλμα και απλός στους τρόπους. Η μάνα του ήθελε να αμαρτήσει μαζί του αλλά επειδή ο Σωσίπατρος αντιστεκόταν αυτή τον κατηγόρησε στον τοπικό δικαστή λέγοντας πως ο γιος της ήθελε να την ατιμάσει. Ο άρχοντας πίστεψε την γυναίκα και ετοίμαζε μαρτύρια για τον Σωσίπατρο. Τότε ο άγιος προσεύχεται στο Θεό και τότε ένας μεγάλος σεισμός τάραξε τη γη και αμέσως έμειναν παράλυτα το δεξί χέρι του άρχοντα Ανθύπατου και το δεξί χέρι της Προκλιανής. Σαν είδαν πως η γη δεν σταματούσε ο Ανθύπατος και η Προκλιανή μετανόησαν. Αμέσως ο άγιος προσευχήθηκε και η γη σταμάτησε να τρέμει ενώ μετά θεράπευσε και τα παράλυτα χέρια τους.

Ένα άλλο θαύμα που αναφέρεται στους μετά την εξορία χρόνους του αγίου είναι εκείνο με το ληστή. Ένας από τους καλύτερους μαθητές του απόστόλου όσο ο άγιος ήταν στην εξορία είχε γίνει μεγάλος ληστής. Όταν ο άγιος γύρισε από την Πάτμο και το έμαθε ψάχνει να τον βρει. Όταν ο σκληροτράχηλος ληστής αντίκρισε τον ασπρομάλλη Ιωάννη ένας σεισμός έγινε μέσα του και τον αγκάλιασε μετανοιωμένος.

ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ



Θαυμαστό είναι και το τέλος του αγίου. Όταν κόντευε να φτάσει τα 120 χρόνια του προείδε το τέλος του και βγήκε περίπατο με 7 μαθητές του. Ήταν χαράματα και τους είπε να καθίσουν κάπου και αυτός πήγε λίγο πιο πέρα και προσευχήθηκε. Γύρισε ύστερα και τους είπε να σκάψουν ένα λάκκο σε σχήμα σταυρού. Έστρωσε τον μανδύα του, ξάπλωσε μέσα και τους είπε να τον σκεπάσουν ως τα γόνατα. Ύστερα τους είπε να τον σκεπάσουν ως το στήθος, ως το λαιμό. Την ώρα που έβγαινε ο ήλιος ο άγιος παρέδωσε στα χέρια του αγαπημένου του Διδασκάλου την αγιασμένη του ψυχή. Όλος ο κόσμος τον πένθησε και έτρεχε να ασπαστεί τον τάφο του.

Στις 8 Μαΐου κάθε χρόνο συμβαίνει το εξής παράδοξο θαύμα στον τάφο του αγίου. Αναβρύζει από τον τάφο μία σκόνη που οι ντόπιοι την ονομάζουν «Μάννα». Από αυτό το «Μάννα» παίρνουν οι πάσχοντες και με πολύ πίστη θεραπεύονται.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΑΣ ... ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

2102472896 - 6974251589

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

"Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν μια Εκκλησία σκληρόκαρδη"

Με λαμπρότητα τελέστηκε σήμερα Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου 2011 ο Πανηγυρικός Εσπερινός επί τη εορτή της Μεγαλομάρτυρος Σοφίας και Θυγατέρων, στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας Ψυχικού.
Στον Πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, συμπροσευχομένου του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου του Οικουμενικού Θρόνου, Ναζιανζού Θεοδώρητου.
Επίσης συγχοροστάτησαν ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Πετράκη, Αρχιμ. Ιάκωβος Μπιζαούρτης, καθώς και πλειάδα κληρικών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια του εσπερινού, τέθηκαν προς προσκύνηση ιερά λείψανα που φυλάσσονται στον Ιερό Ναό.
Ο Αρχιεπίσκοπος στην ομιλία του, μεταξύ άλλων τόνισε: «Πρέπει να ξέρετε ότι δεν είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία μας, δεν πληρώνει τους φόρους που της αναλογούν».
«Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν μια Εκκλησία σαν μια μάνα σκληρόκαρδη, η οποία δεν πληρώνει και κρατά τα χρήματα της, στα σεντούκια και δεν βοηθάει τον κόσμο», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Εν συνεχεία ο Μακαριώτατος, ανέφερε ότι «η Εκκλησία πρέπει να ξέρετε ότι πληρώνει πάρα πολλούς φόρους, όχι όμως για τους ναούς και τα ιδρύματα της, το οποίο είναι αυτονόητο».
«Θέλω να ξέρετε ότι αυτή είναι η αλήθεια. Η Εκκλησία είναι η τροφός του Γένους, έδωσε, δίνει και πάντα θα δίνει. Έτσι και αυτή την ώρα είναι έτοιμη, όλα αυτά που διαθέτει να τα δώσει για τα παιδιά της», πρόσθεσε ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Κλείνοντας όμως ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε: «Θα διαθέσουμε τα πάντα υπό έναν όρο: Να υπάρχει έλεγχος, να πάνε τα χρήματα εκεί που πρέπει, εκεί που υπάρχει αληθινή ανάγκη και όχι σε μαύρες τρύπες».

77 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΠΑΙΖΟΥΝ !!!.wmv

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

«200 μουφτήδες στη Θράκη για 100 ιερείς σε όλη την Ελλάδα!»

 

Σκληρή γλώσσα κατά της κυβέρνησης χρησιμοποιεί ο μητροπολίτης Ρόδου όσον αφορά στις ελλείψεις σε ιερείς που παρατηρούνται σε πολλές ενορίες της χώρας, την ώρα που, όπως υποστηρίζει, το αρμόδιο υπουργείο διορίζει χωρίς καμία φειδώ μουσουλμάνους μουφτήδες στη Θράκη.

Συγκεκριμένα, ο μητροπολίτης Κύριλλος στη δήλωσή του αναφέρει πως «εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι στη Θράκη διορίστηκαν 200 μουφτήδες για να διδάξουν το κοράνι και την τουρκική γλώσσα και μόλις 100 χριστιανοί ορθόδοξοι ιερείς στις Μητροπόλεις όλης της Ελλάδας».

Όπως δήλωσε ο κ. Κύριλλος, «εμείς σαν Μητρόπολη είχαμε ζητήσει να καλυφθούν τρεις οργανικές θέσεις, αφού έχει ήδη εκδηλωθεί ενδιαφέρον. Μόλις ενημερωθήκαμε για τις αποφάσεις του υπουργείου, εκπλαγήκαμε».

Και πρόσθεσε: «Για παράδειγμα, στη Φθιώτιδα υπάρχει σοβαρή έλλειψη ιερέων.

Αν συνεχιστεί αυτή η τακτική, τα μισά χωριά της Φθιώτιδας δεν θα έχουν παπά σε λίγα χρόνια.

Ο ρόλος του ιερέα είναι ουσιαστικός και κυρίως στα μικρά χωριά, όπου ο “παπάς” αποτελεί συνδετικό κρίκο με την κοινωνία. Νομίζω ότι είναι και μία κοινωνική προσφορά και κάτι ευρύτερο».

«Αυτές τις αποφάσεις του υπουργείου, ως Εκκλησία δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε. Δυστυχώς, δεν έχουμε τα μέσα για να ανταποκριθούμε. Ελπίζουμε η κυβέρνηση να το δει από άλλο πρίσμα.

Η πρόσφατη απόφαση λοιπόν “μία θέση ανά μητρόπολη σε όλη την Ελλάδα”, την στιγμή που μερικές δεκάδες ιερείς έχουν συνταξιοδιοτηθεί ή αποδημήσει, δημιουργεί αρνητικές συνθήκες στη λειτουργία του κλήρου και της εκκλησίας» σημείωσε ο κ. Κύριλλος

http://www.protothema.gr/

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΙΛΙΟΥ,ΑΧΑΡΝΩΝ & ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

Αγαπητά μου παιδιά,
Μια ποιήτρια μιλώντας κατά την αποδοχή του Βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας είπε:
«Λένε πως σε μιας ομιλία είναι πάντα δυσκολότερη η πρώτη φράση. Εγώ λοιπόν την έχω ξεπεράσει. Νιώθω ωστόσο πως και οι επόμενες φράσεις θα είναι δύσκολες, η τρίτη, η έκτη, η δέκατη. Γιατί έχω να μιλήσω για την ποίηση»*. Το ίδιο θα πρέπει να αισθανόμαστε για τη μάθηση, τη γνώση, την παιδεία.
Δεν είναι πολύ εύκολο να μιλάμε για όλα αυτά και γι’ αυτό εκτιμώ τόσο πολύ δύο μικρές λέξεις: «δεν ξέρω». Είναι δείγμα σοφίας το δεν ξέρω διότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να ανοίξουμε το ερμητικά κλειστό κελί στο οποίο έχουμε έγκλειστο τον εαυτό μας.
Θα δίναμε μια ευκαιρία να ανοίξουμε μια ρωγμή προς το άπειρο.
Αγαπητά μου παιδιά,
Μη φοβηθείτε αυτές τις δύο λέξεις: «δεν ξέρω». Δεν βρίσκονται εκεί τα εμπόδια που συναντάμε, αλλά στην αυτάρκεια που σαν στάχτη σκεπάζει τον παράδεισο που υπάρχει μέσα μας, αλλά και γύρω μας.
Διψάστε για το άγνωστο που ξετυλίγεται μπροστά σας και φωτίστε το με την προσπάθεια σας.
Καλή και ευλογημένη χρονιά.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Οι τρείς γεννήσεις μας

 

Οἱ τρεῖς γεννήσεις μας
Οἱ τρεῖς γεννήσεις μας. Λίγο παράξενος ἀκούγεται αὐτὸς ὁ λόγος: ὅτι δηλαδὴ ὁ χριστιανὸς τρεῖς φορὲς γεννιέται σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Καὶ ὅμως εἶναι ἀλήθεια ὅτι «τρίτον τῷ βίῳ τικτόμεθα» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ποιὲς ὅ μως εἶναι αὐτὲς οἱ τρεῖς γεννήσεις μας;
Καμία ἀμφιβολία δὲν ὑπάρχει ὅτι πρώτη γέννησή μας εἶναι ἡ εὐλογημένη ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἀφήνουμε τὰ μητρικὰ σπλάχνα καὶ ἐξερχόμεθα ἀπὸ τοὺς μητρικοὺς κόλπους γιὰ νὰ εἰσέλθουμε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ μεγάλο καὶ χαρμόσυνο γεγονός, ἰδιαίτερα γιὰ τὴ μητέρα, ὅταν πλέον αἰσθάνεται δίπλα της τὴ νέα ὕπαρξη ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο. Κάθε γυναίκα, μᾶς λέγει ὁ Κύριος, ὅταν γεννᾶ αἰσθάνεται πόνους καὶ ἔχει λύπη, για τὶ ἦλθε ἡ ὥρα νὰ γεννήσει. Ὅταν ὅμως γεννηθεῖ τὸ παιδί, δὲν θυμᾶται πλέον τὴ θλίψη καὶ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἐξ αιτίας τῆς χαρᾶς ποὺ δοκιμάζει γιατὶ γεννήθηκε ἄνθρωπος στὸν κόσμο (Ἰω. ις΄ 21).
Εἶναι ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχονται στὴ γῆ νέες ὑπάρξεις. Ὁ ἄνθρωπος καθίσταται συνδημιουργὸς τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ μας. Πραγματοποιεῖται ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν» (Γεν. α΄ 28). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη γέννηση, ποὺ μᾶς φέρνει στὴ γῆ, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ γῆ ὁδηγούμαστε πάλι στὴ γῆ. «Πρώτη ἐστὶν ἡ ἐκ τῶν μητρῴων κόλπων πρόοδος, ὁπηνίκα εἰς τὴν γῆν ἀπαγώμεθα ἐκ γῆς» (Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὑπάρχει καὶ δεύτερη γέννηση γιὰ τὸν χριστιανό. Μᾶς τὴν ἀποκάλυψε ὁ Κύριος στὸ διάλογό του μὲ τὸν Νικόδημο, ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι προκειμένου κάποιος νὰ γίνει μέτοχος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀνάγκη νὰ γεννηθεῖ ἄνωθεν. Ἐὰν δὲν γεννηθεῖ ἀπὸ ἐπάνω, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, δὲν δύναται νὰ δεῖ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀπολαύσει τὰ ἀγαθά της.Ἔκπληκτος ὁ Νικόδημος ἐρωτᾶ τὸν θεῖο Διδάσκαλο πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ὅταν ἔχει πλέον γηράσει; Μήπως μπορεῖ νὰ μπεῖ γιὰ δεύτερη φορὰ στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του; (Ἰω. γ΄ 3-4). Καὶ ὁ Κύριος τοῦ δίνει λεπτομερεῖς ἐξηγήσεις τί ἐννοοῦσε μὲ τὰ ὅσα τοῦ εἶπε προηγουμένως. «Ἐὰν δὲν γεννηθεῖ κανεὶς πνευματικὰ ἀπὸ τὸ νερὸ τοῦ ἁγίου Βαπτίσμα τος καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο ἀοράτως μὲ τὸ νερὸ αὐτὸ ἐνεργεῖ τὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, δὲν μπορεῖ νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Ἰω. γ΄ 5).
Οἱ ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τὸ Βάπτισμα παλιγγενεσία, δηλαδὴ ἀρχὴ νέας ζωῆς, ξαναζωντάνεμα. Εἶναι «ὄχημα πρὸς οὐρανόν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα» (Μέγας Βασίλειος). Ὁ δὲ ἅγιος Γρηγόριος λέγει ὅτι τὸ Βάπτισμα «μεταδίδει φῶς καὶ κάνει τὸ χριστιανὸ φωτεινό, διαλύει τὸ σκοτάδι... κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν».
Ἡ δεύτερη λοιπὸν αὐτὴ γέννησή μας πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ἡ ὁποία μᾶς προσφέρεται διὰ τοῦ θείου λουτροῦ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, διότι «ἐστὶν ἐκ χάριτος, ἡ διὰ τοῦ θείου λουτροῦ ἡμῖν προσερχομένη» (Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὑπάρχει καὶ τρίτη γέννηση ἐξίσου ἀναγκαία καὶ αὐτὴ γιὰ τὸν πιστὸ χριστιανό. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος προγνώριζε τὸ εὐμετάβολον τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι εὔκολα ὁ καθένας μας γλιστρᾶ στὴν ἁμαρτία· γνώριζε καὶ τὸν πόλεμο ποὺ ὑφιστάμεθα ἀπὸ τὸν πανοῦργο Διάβολο, προκειμένου νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ χάρισε στὴν Ἐκκλησία τὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς Μετανοίας. Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ μετανοήσουν, ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ γευθοῦν τὸ ἔλεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ. «Ἐὰν με τανοήσωσι πάντες οἱ βουλόμενοι, δύνανται τυχεῖν τοῦ παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐλέους», διότι «ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄμετρον τοῦ πλούτου αὐτοῦ τὸν μετανοοῦντα ἀπὸ τῶν ἁμαρτημάτων ὡς δίκαιον καὶ ἀναμάρτητον ἔχει».
Ὅταν ὁ χριστιανὸς μετανοεῖ εἰλικρινὰ καὶ ἐπιστρέφει κοντὰ στὸν στοργικὸ οὐράνιο πατέρα του μὲ βαθιὰ μετάνοια καὶ εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς Μετανοίας, γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό. Σκέψου τὸν σπινθήρα ποὺ πέφτει στὸ πέλαγος. Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μετανοεῖ. Σβήνεται μέσα στὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας (Ἱερὸς Χρυσόστομος).
Ἡ τρίτη γέννησή μας λοιπὸν πραγματοποιεῖται μὲ τὴν εἰλικρινὴ καὶ βαθιὰ μετάνοιά μας καὶ μὲ τὰ θεάρεστα ἔργα ποὺ πράττουμε, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή μας νὰ ἐπιστρέψουμε καὶ νὰ ζήσουμε κοντά του σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά του. «Ἡ τρίτη ἐκ τῆς μετανοίας ἡμῖν καὶ τῶν ἀγαθῶν πόνων προσγίνεται»(Μέγας Ἀθανάσιος).
Ὄντως οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ τρεῖς φορὲς γεννιόμαστε. Ἡ μὲν πρώτη εἶναι αὐτὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐρχόμαστε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ παραμένουμε πάλι στὴ γῆ, εἶναι ἔργο τῶν γονέων μας. Αὐτοὶ καθίστανται συνδημιουργοὶ τοῦ Θεοῦ.
δεύτερη καὶ ἡ τρίτη γέννηση μᾶς ὁδηγοῦν ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Εἶναι ἔργο κατ’ ἐξοχὴν τῆς ἐλεύθερης προσωπικῆς μας ἐπιλογῆς. Πραγματοποιεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων της, διὰ τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος καὶ τῆς Μετανοίας, ἀφοῦ μόνο ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ταμιοῦχος τῆς θείας Χάριτος καὶ μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία σωζόμαστε.
Νὰ εὐγνωμονοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, τὸν χορηγὸ τῆς ζωῆς μας, καὶ τοὺς καλούς μας γονεῖς, ποὺ ὄχι μόνο μᾶς ἔφεραν στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μᾶς ὁδήγησαν στὴν ἁγία του Ἐκκλησία ἀπὸ βρεφικῆς ἡλικίας καὶ γευόμαστε τὶς δωρεὲς τῆς θείας Χάριτος. Νὰ λευκαίνουμε ὁλονὲν καὶ περισσότερο τὸ χιτώνα τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὴν ἁγιάζουμε μὲ τὸν θεῖο του λόγο καὶ μὲ ὅλα τὰ μέσα τῆς θείας Χάριτος ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Κύριος στὴν Ἐκκλησία του.Νὰ θυμόμαστε λοιπὸν τὶς τρεῖς γεννήσεις μας, ὅσο ζοῦμε καὶ ἀναπνέουμε, καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὶς ξεχνοῦμε.
«Ο ΣΩΤΗΡ»15-2-2011

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού - Η «ύψωσις» του ανθρώπου στη θέωση και τη σωτηρία.

Ευαγγελικό  Ανάγνωσμα: Ἰω. Κεφ 3΄, 13-17

Ο Κύριος συνομιλεί με τον Νικόδημο, που ήταν άρχοντας της εβραϊκής κοινωνίας, μέλος τοῦ Συνεδρίου. Είχε πνευματικά ενδιαφέροντα. Τον απασχολούσε σοβαρά η πνευματική αναγέννηση και σωτηρία του ανθρώπου. Ο Νικόδημος είναι αυτός που αργότερα, μαζί με τον ευσχήμονα Ιωσήφ, θα κατεβάσουν τον Χριστό από τον σταυρό και θα τον ενταφιάσουν. Στη συζήτηση αυτή ο Κύριος προτυπώνει και προεικονίζει τη δική του σταύρωση. Μιλάει για το μυστήριο της υψώσεως του πάνω στο σταυρό. Όπως ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι μέσα στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί πάνω στο σταυρό ο υιός του ανθρώπου. Και δεν λέει απλώς ότι θα υψωθεί, αλλά ότι πρέπει να υψωθεί, γιατί χωρίς αυτή την ύψωση δεν είναι δυνατό να σωθεί το ανθρώπινο γένος.
Θεμελιώδης στόχος είναι η «ύψωσις» του ανθρώπου στη θέωση και τη σωτηρία. Ο Απ. Πέτρος σημειώνει ότι ο Ιησούς Χριστός όντας Θεός αληθινός όχι μόνο δεν ζήτησε τη δόξα από τους ανθρώπους, αλλά «εαυτόν ἐκένωσεν μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὀμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι ευρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου» (Φιλιπ. 2, 7-8). Όλα αυτά έγιναν με αποκλειστικό σκοπό να εξυψωθεί η φύση μας στο θεϊκό επίπεδο. Ακόμα και όταν υπέστη μαρτυρικό θάνατο, μετατρέπει το Σταυρό και τον θάνατό του σε αντικείμενα τιμής και σύμβολα αθανασίας. Έτσι, ενώ ο χάλκινος όφις σήμαινε λύτρωση των Εβραίων από το φυσικό θάνατο, ο Σταυρός του Χριστού αποτέλεσε απαλλαγή όλων από τον αιώνιο πνευματικό θάνατο.
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τον κόσμο. Σταυρώθηκε για να συντρίψει το θάνατο και να νικήσει την αμαρτία. Για να επανακτήσουμε οι άνθρωποι τη δυνατότητα να ζήσουμε αιωνίως σε κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό. Έτσι ο Σταυρός του Χριστού γίνεται η κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό. Η γέφυρα που γεφυρώνει τη γη με τον ουρανό. Διδάσκει ο Μ. Αθανάσιος: «Αυτός γαρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν. Και αυτός εφανέρωσεν εαυτόν δια σώματος, ίνα ημείς του αοράτου Πατρός έννοιαν λάβωμεν. Και αυτός υπέμεινε την παρ’ ανθρώπων ύβριν, ίνα ημείς αθανασίαν κληρονομήσωμεν». Αναμφίβολα ο στίχος αυτός αποτελεί το πιο χαρμόσυνο μήνυμα. Μέσα σε λίγες λέξεις περιλαμβάνει το παν, ολόκληρο το έργο της εν Χριστώ σωτηρίας.
Ο Χριστός σταυρώθηκε από αγάπη για μας. Πέθανε επάνω στο σταυρό για να ζήσουμε εμείς οι άνθρωποι. Να ζήσουμε αιωνίως κοντά του, στη Βασιλεία του. Αυτή τη ζωή προσφέρει ο Θεός και στον καθένα από μας. Εξαρτάται βέβαια από τη δική μας ελεύθερη βούληση αν θα εγκολπωθούμε το αγαθό της εν Χριστώ σωτηρίας, διά της πίστεως. «Ο πιστεύων εις τον υιόν του Θεού έχει ζωήν αιώνιον. Ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται την ζωήν» (Ιω. 3,36).
Χρίστος Θεοδώρου,Θεολόγος –Μητρόπολη Κωνσταντίας

Ιερώνυμος: "Μην περιμένετε εξέλιξη αν δεν έχετε ρίζες γερές"

Τον αγιασμό σε σχολεία της Αθήνας τέλεσε σήμερα το πρωί ο Μακαριώτατος με την ευκαιρία της έναρξης του νέου σχολικού έτους.
Το πρωί επισκέφθηκε το πρώτο Γυμνάσιο και Λύκειο του Δήμου Αγίου Δημητρίου και στη συνέχεια τα Εκπαιδευτήρια «Θεομήτωρ» στην Ηλιούπολη και το Ειδικό Γυμνάσιο - Λύκειο Αθηνών.
Ο Αρχιεπίσκοπος απευθυνόμενος στα παιδιά τα ρώτησε αν έχουν αναζητήσει τις ρίζες τους.
«Ο καθένας και η καθεμιά από εσάς είναι ένα λουλούδι και όλοι μαζί είστε ένα περιβόλι. Όμως αν δεν έχετε ρίζες μην περιμένετε εξέλιξη ομορφιάς και καρπούς» υπογράμμισε.
«Αυτές τις ρίζες», πρόσθεσε, «ήρθαμε σήμερα να ευλογήσουμε και να σας ευχηθούμε να είναι δυνατές για να μπορέσουν να δώσουν δύναμη στον καθένα από εσάς».
Και σημείωσε: «Τις ρίζες αυτές θα τις βρείτε στην οικογένειά σας, στους γονείς σας, στα σχολεία, στους δασκάλους σας. Θα τις βρείτε στην ενορία, στην ορθόδοξη πίστη και στις παραδόσεις και σε ότι υγιές έχει η κοινωνία μας».
Ο Μακαριώτατος συμβούλεψε τα παιδιά να κοιτούν στην πορεία της ζωής τους τις επιλογές τους, να έχουν ρίζες βαθιές και να μη φοβούνται τις δυσκολίες και τα εμπόδια της ζωής. «Υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντοτε» είπε.
«Μην ξεχνάτε ότι όταν έχουμε δυνατούς αέρηδες και καταιγίδες, οι ρίζες γίνονται πιο δυνατές, πάνε πιο βαθειά έχουν περισσότερη δύναμη» κατέληξε.
Κατά την επίσκεψή του στο Ειδικό Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών ο Μακαριώτατος είχε την ευκαιρία να βρεθεί κοντά στα παιδιά, τους γονείς τους και τους εκπαιδευτικούς.
«Είμαστε κοντά σας και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βελτιώσουμε τις συνθήκες αυτών των σχολείων» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Οι Αγιες 40 Ασκήτριες (1 Σεπτεμβρίου σπάνια γυναικεία ονόματα)

ΟΙ ΑΓΙΕΣ 40 ΠΑΡΘΕΝΕΣ & ΑΣΚΗΤΡΙΕΣ: ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΗ, ΚΑΛΛΙΡΟΗ, ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ, ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΚΛΕΙΩ , ΘΑΛΕΙΑ, ΜΑΡΙΑΝΘΗ, ΕΥΤΕΡΠΗ, ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ, ΟΥΡΑΝΙΑ, ΚΛΕΟΝΙΚΗ, ΣΑΠΦΩ, ΕΡΑΤΩ, ΠΟΛΥΜΝΙΑ, ΔΩΔΩΝΗ, ΑΘΗΝΑ, ΤΡΩΑΔΑ, ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ, ΚΟΡΑΛΙΑ, ΚΑΛΛΙΣΤΗ, ΘΕΟΝΟΗ, ΘΕΑΝΩ, ΑΣΠΑΣΙΑ, ΠΟΛΥΝΙΚΗ, ΔΙΟΝΗ, ΘΕΟΦΑΝΗ, ΕΡΑΣΜΙΑ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΑΝΤΙΓΟΝΗ, ΠΑΝΔΩΡΑ, ΧΑΙΔΩ, ΛΑΜΠΡΩ, ΜΟΣΧΩ, ΑΡΗΒΟΪΑ, ΘΕΟΝΥΜΦΗ, ΑΚΡΙΒΗ, ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ, ΕΛΠΙΝΙΚΗ και ΑΜΜΟΥΝ ο διδάσκαλος αυτών.Ο Αμμούν ή Άμμων ήταν Διάκονος στην Άδριανούπολη της Θράκης και διδάσκαλος 40 ασκητριών παρθένων. Αυτόν λοιπόν, ο ηγεμόνας της Άδριανούπολης Βάβδος, επειδή δεν δεχόταν να θυσιάσει στα είδωλα, παρέπεμψε μαζί με τις 40 μαθήτριες του στον Λικίνιο τον άρχοντα της Οράκης. Αυτός, αφού τις βασάνισε σκληρά, τις μεν πρώτες δέκα έκαψε ζωντανές, τις δε επόμενες οκτώ αποκεφάλισε, τις επόμενες δέκα σκότωσε με ξίφος, αφού τις χτύπησε στο στόμα και την καρδιά και τις υπόλοιπες δώδεκα θανάτωσε με μαχαίρια και πυρακτωμένα σίδερα στο στόμα. Τον δε Άμμούν θανάτωσε, αφού του έβαλε πυρακτωμένη καλύπτρα στο κεφάλι (άλλοι αναφέρουν ότι, κατόπιν τον αποκεφάλισε). Όσον άφορα δε τα ονόματα των 40 Αγίων Παρθένων, τα παραθέτουμε με επιφύλαξη, διότι ορισμένα απ' αυτά π.χ. Χάϊδω, Λάμπρω κ.λ.π. ανήκουν σε ονομασίες μεταγενεστέρων αιώνων (16ου-18ου) και όχι σ' αυτές των πρώτων αιώνων μ.Χ. πού μαρτύρησαν οι Άγιες.

Οι Αγιες 40 Ασκήτριες (1 Σεπτεμβρίου σπάνια γυναικεία ονόματα)