ΗΡΘΕ Η ΠΑΝΑΓΙΑ !!!

Χωρίς να πούμε πολλά λόγια, απεικονίζουμε την αγάπη του λαού μας για την Παναγία. Δεν θα πούμε λόγια, γιατί τα είπαν οι προσευχόμενες ψυχές, τα δακρυσμένα μάτια εκείνων που την περίμεναν στο δρόμο, η γιαγιά στον Αη-Γιάννη που σπαρτάρισε από χαρά και κατάκοπη από τη ζωή βαστήχθηκε για να την προσκυνήσει, η σπασμένη φωνή του παπα-Γιώργη από τον Άγιο Δημήτριο, που βουρκωμένος την κοίταζε και έλεγε «Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου...», η κυρία που κλαίγοντας περίμενε με υπομονή να έρθει η σειρά της να προσκυνήσει στο ναό, όπου ακούμπισε η Παναγία. Τι ήθελαν όλοι αυτοί; Μόνο εκείνοι και η Παναγία το γνωρίζουν. Ας είναι η Παναγία σκέπη τους και βοηθός τους και ανακούφιση του πόνου τους. Αυτών και όλων εκείνων που κοπίασαν για να της πουν κάτι πολύ απλό: Σε αγαπώ!

 

Νίκων Νεοσκητιώτης περί πνευματικού αγώνος.

http://www.youtube.com/watch?v=D0xY4Z0dM0s&feature=player_embedded#!

ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Μετά από φιλότιμες προσπάθειες των συνεργατών της ενορίας μας έγινε μια πλήρη ανακαίνιση του ιερού παρεκκλησίου του αγίου Γεωργίου. Ο Άγιος Γεώργιος θα λειτουργήσει ξανά στην εορτή του (παραμονή 17.00 και ανήμερα 07.00) και θα λειτουργεί κάθε Σάββατο ενώ καθημερινές είναι ανοιχτός από τις 8.30 – 10.30.



Εικοσιεφτά παππούδες

Συζήτηση μεταξύ Ελλήνων φίλων στις Βρυξέλλες, αφού έχουμε διαβάσει όλες τις ελληνικές εφημερίδες με την τρέχουσα επικαιρότητα και κάνουμε συνέχεια τσ, τσ,  κουνώντας το κεφάλι απαξιωτικά. 

- Είμαστε άραγε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;

- Γιατί όχι;

- Να, έχουν περάσει τόσα χρόνια... Χιλιετίες, τι έχει απομείνει απ' αυτούς;

- Ξέρεις ότι παλαιότερα για να υποδηλώσουν το πέρασμα του χρόνου μετρούσαν παππούδες;

- Παππούδες;

- Ναι, παππούδες. Κάθε παππούς συμβολίζει τρεις γενιές. Είναι τριάντα χρονών και κάνει ένα παιδί. Το παιδί του μεγαλώνει και στα τριάντα του γίνεται κι αυτός πατέρας.  Όταν ο παππούς αυτός θα είναι ενενήντα χρονών, ο γιος του θα είναι εξήντα, το εγγόνι του θα είναι τριάντα και θα ετοιμάζεται να κάνει κι αυτός ένα παιδί. Όλοι αυτοί ζούσαν παλαιότερα στο ίδιο σπίτι, έτσι δεν είναι;

- Ναι.

- Ας πάρουμε τώρα τον Λεωνίδα της μάχης των Θερμοπυλών. Ο Λεωνίδας με τη γυναίκα του Γοργώ απέκτησαν ένα γιο, τον Πλείσταρχο, γεγονός που τον καθιστούσε ισότιμο με τους τριακόσιους, οι οποίοι επιλέχθηκαν να τον συνοδέψουν στις Θερμοπύλες εν μέρει επειδή είχαν όλοι τους γιο. Οι Σπαρτιάτες με αυτό τον τρόπο επέλεξαν πως όποιοι μαχητές θα πήγαιναν να πολεμήσουν έπρεπε να είχαν τουλάχιστον ένα γιο, ώστε να διατηρηθεί η γενιά τους. Το ήξερες;

- Όχι!

- Πότε πέθανε ο Λεωνίδας;

- Εεε...

- Το 480 προ Χριστού. Τώρα έχουμε 2012. Πόσοι τέτοιοι παππούδες χωράνε σ' αυτό το διάστημα;

- Πόσοι;

- Εικοσιεφτά.

- Εικοσιεφτά; Μόνο;

- Βέβαια. 2012 χρόνια μετά Χριστόν και 480 προ Χριστού κάνουν 2492 χρόνια. Δια 90 χρόνια που συμβολίζει κάθε τέτοιος παππούς δίνει 27 και κάτι. Τώρα βάλε στη σειρά αυτούς τους εικοσιεφτά παππούδες. Φαντάσου το λίγο. Δεν είναι και πολλοί, έτσι δεν είναι; Σχηματίζουν μια σειρά μερικών μέτρων.

 

- Δηλαδή, εικοσιεφτά παππούδες μόλις με χωρίζουν από τον Λεωνίδα της Σπάρτης;

- Ακριβώς. Σκέψου τώρα λίγο εκείνον τον αρχαίο βασιλιά. Είναι λίγο πριν την τελική μάχη. Το τέλος, το ξέρει, είναι σήμερα, πλησιάζει. Στέκεται και κοιτάζει προς το νότο. Δεν ξέρει το μέλλον, όπως το ξέρουμε εμείς σήμερα. Αναλογίζεται με λύπη τη γυναίκα του και το παιδί του που θα μείνουν πίσω. Άραγε η Γοργώ, η γυναίκα του, θα ζήσει, ο Πλείσταρχος, το παιδί του, θα ζήσει; Θα διατηρηθεί άραγε η γενιά του; Και τι απαντάς εσύ, ω καρεκλοκένταυρε των Βρυξέλλων, μετά από εικοσιεφτά παππούδες; Θα ζήσει η γενιά του;

http://anagnostikon.blogspot.com/

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Ο Γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης και ο παλαιημερολογιτισμός

Όταν άλλαξε το ημερολόγιον και η Εκκλησία ακολούθησε το νέον ημερολόγιον, το Άγιον Όρος, ένεκα της παραδόσεως διετήρησε την χρήσιν του παλαιού ημερολογίου, χωρίς όμως να διακόψη καί την επικοινωνίαν και εξάρτησίν του από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως. Μερικοί αγιορείτες μοναχοί, αυτοτιτλοφορούμενοι ''ζηλωτές'', εξ αιτίας της αλλαγής του ημερολογίου διέκοψαν την πνευματικήν επικοινωνίαν τους με το Πατριαρχείον και το υπόλοιπο ʼγιο Όρος. Δεν συμμετείχον εις τα Λειτουργίας, τας πανηγύρεις, ούτε και επικοινωνούσαν με τους υπόλοιπους πατέρας. Ο Γέροντας Ιωσήφ ελυπείτο πολύ δι' αυτήν την κατάστασιν. Με πολύ πόνον έκρουε την θύραν του θείου ελέους και ο Πανάγαθος Θεός δεν παρέβλεψε την ταπεινήν δέησίν του. Εις την έντονην αυτήν προσευχήν, διηγείται ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ, με επήρε ο ύπνος. "Τότε βρέθηκα ξαφνικά μόνος μου, επάνω εις ένα μικρό κομμάτι βράχου του Αγίου Όρους, μέσα εις την θάλασσαν, που ταλαντευόταν από στιγμή σε στιγμή να βυθισθεί καί νά μέ πνίξει... Τρόμαξα και σκέφτηκα, ότι αφού αυτό αποκόπηκε από το σύνολον και ταλαντεύεται, σε λίγο θα βυθισθή και εγώ θα χαθώ. Τότε με ένα δυνατόν πήδημα βρέθηκα εις το σταθερόν μέρος του βουνού. Πράγματι, το μικρόν κομμάτι του βράχου που ευρισκόμουν, το κατέπιε η θάλασσα και εγώ εδόξασα τον ʼγιον Θεόν, που με έσωσεν από τον όλεθρον! Αμέσως συνέδεσα το όνειρον με το θέμα που με απασχολούσε και παρακαλούσα Τον Κύριον, ώστε να μη με αφήσει να πλανηθώ εις την κρίσιν μου''. Τότε, άκουσα μία Θεία φωνή να μού λέγει: ''Η Εκκλησία ευρίσκεται εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως''. Αυτό συνετέλεσε στήν επιστροφή τού Γέροντος Ιωσήφ μαζί μέ τους άλλους Αγιορείτες Πατέρες, αφήνοντας τούς ακραίους ζηλωτές... Αλλά καί ό γνωστός Αγιορείτης πνευματικός παπα Εφραίμ ο Κατουνακιώτης διηγείτο, ότι έβλεπε πάντοτε την θείαν Χάριν εις την Θείαν Λειτουργίαν να καθαγιάζει τα Τίμια Δώρα, σε Σώμα και Αίμα του Χριστού. Όμως, όσον διάστημα ήταν με τους ζηλωτές έβλεπε κάτι σάν κάλυμμα μπροστά του, το οποίον τον εμπόδιζε να βλέπει ευκρινώς την θείαν Χάριν. Το κάλυμμα αυτό έφυγε, όταν ό ίδιος επανήλθεν εις την ζώσαν Εκκλησίαν, απομακρυνόμενος οριστικά από τούς ζηλωτές....

Τὰ Τέσσερα Κεριὰ

Tέσσερα κεριὰ ἔλιωναν ἀργά, ἀργά… Ὁ χῶρος ἦταν τόσο ἥσυχος ποὺ μποροῦσε νὰ ἀκουστεῖ ἡ συζήτησή τους… Τὸ πρῶτο κερὶ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ἡ Εἰρήνη. Μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν καταφέρνουν νὰ μὲ διατηρήσουν. Πιστεύω πὼς δὲν μοῦ μένει ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ συνεχίσω νὰ σβήνω!!! Κι ἔτσι ἀφέθηκε σιγά, σιγὰ νὰ σβήσει ὁλοκληρωτικά. 

Συνεχίζοντας τὸ δεύτερο κερὶ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ἡ Πίστη. Δυστυχῶς δὲν χρειάζομαι πουθενά. Οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ξέρουν γιὰ μένα κι ἔτσι δὲν ἔχει νόημα νὰ μένω ἀναμμένο. Μόλις ὁλοκλήρωσε τὰ λόγια του ἕνα ἁπαλὸ ἀεράκι φύσηξε πάνω του καὶ τὸ ἔσβησε. Πολὺ λυπημένο τὸ τρίτο κερὶ λέει μὲ τὴ σειρά του: Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀγάπη. Δὲν ἔχω τὴ δύναμη νὰ μείνω ἀναμμένο. Οἱ ἄνθρωποι δὲν μοῦ δίνουν σημασία καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸ πόσο σημαντικὸ εἶμαι. Αὐτοὶ μισοῦν ἀκόμα κι αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀγαποῦν περισσότερο… καὶ χωρὶς νὰ περιμένει ἄλλο, τὸ κερὶ ἀφέθηκε νὰ σβήσει.

Ξαφνικὰ ἕνα παιδὶ μπῆκε στὸ δωμάτιο κι εἶδε τὰ τρία κεριὰ σβησμένα. Φοβισμένο ἀπὸ τὸ σκοτάδι εἶπε: Μὰ τί κάνετε; Πρέπει νὰ παραμείνετε ἀναμμένα, ἐγὼ φοβᾶμαι τὸ σκοτάδι!!! Καὶ ξέσπασε σὲ κλάματα. Τότε τὸ τέταρτο κερὶ εἶπε....

 μὲ συμπόνια: Μὴ φοβᾶσαι καλό μου, μὴν κλαῖς… Ὅσο θὰ εἶμαι ἐγὼ ἀναμμένο θὰ μποροῦμε πάντα νὰ ξανανάψουμε τὰ ἄλλα τρία κεριά…

Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἐλπίδα ! Μὲ μάτια λαμπερὰ καὶ γεμάτα δάκρυα, τὸ παιδὶ πῆρε τὸ κερὶ τῆς Ἐλπίδας καὶ ἄναψε καὶ τὰ ἄλλα τρία κεριὰ ποὺ εἶχαν σβήσει, τῆς Εἰρήνης, τῆς Πίστης καὶ τῆς Ἀγάπης!

(μία ιστορία για τον θυμό)

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύµωνε µε το παραµικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι µε καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχηµα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη µέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όµως, καθώς περνούσαν οι εβδοµάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συµπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν. Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιµότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η µέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιµία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε µέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι µέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη κι εκεί του είπε: "Πολύ καλά τα κατάφερες γιε µου, για δες όµως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης µας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυµωµένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να µαχαιρώσεις κάποιον και µετά να τραβήξεις το µαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγνώµη, η πληγή θα µείνει εκεί. Κι ένα τραύµα µε λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύµα στο σώµα." Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Μπορείς να μαντέψεις το μέγεθος ενός ανθρώπου από το μέγεθος των πραγμάτων που τον κάνουν να θυμώνει.

proskynitis.blogspot.com

Τα τρία δέντρα ... (δίδαγμα ζωής)

 

Ήταν μια φορά σ’ ένα δάσος τρία δέντρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του έναν οραματισμό... Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο μπαούλο ξυλόγλυπτο, όμορφα σκαλισμένο, που
μέσα του θα φυλάσσεται ένας πολύτιμος θησαυρός. Το δεύτερο δέντρο ήθελε να αξιωνόταν να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι και όμορφο που θα μετέφερε βασιλιάδες και επίσημα πρόσωπα, που θα έκανε ταξίδια υψηλών προσώπων. Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να γίνει το πιο ψηλό και πιο δυνατό δέντρο του δάσους, έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα βλέπουν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον ουρανό και τον Θεό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια και τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως αλλιώς. Πήγαν υλοτόμοι και έκοψαν το πρώτο δέντρο και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκανε δοχείο για την τροφή των ζώων, παχνί για τα άχυρα των ζώων. Το δεύτερο δέντρο που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες να ψαρεύουν. Το τρίτο δέντρο που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους, το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το έβαλε στην αποθήκη του.

Περνούσαν τα χρόνια και τα δέντρα απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμη και τα όνειρά τους. Όμως κάποια ημέρα ένας άντρας και μια γυναίκα ήλθαν στο στάβλο, που ήταν εκείνο το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι και το τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δέντρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία, η Θεοτόκος, οι οποίοι απόθεσαν σε εκείνο το ξύλινο παχνί όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια αλλά τον ίδιο το Θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για εμάς. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτεί μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό. Στο μικρό ψαροκάικο, που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο, μετά από πολλά χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες μαζί με το δάσκαλο τους, ο οποίος ήταν κουρασμένος και είχε κοιμηθεί. Είχαν ανοιχτεί στην θάλασσα, όταν ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία. Πάνω στο φόβο τους οι μικροί ψαράδες, ξύπνησαν τον αρχηγό τους και Εκείνος μόλις είδε την φουρτουνιασμένη θάλασσα, τη διέταξε να ηρεμήσει. Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του, στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δέντρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον Βασιλέα των Βασιλέων, τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του. Και το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια ημέρα το πήραν και έκαναν έναν σταυρό, στο οποίο σταύρωσαν τον Χριστό. Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πιο ψηλό από ότι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον Θεό. Τελικά τα δέντρα της ιστορίας απέκτησαν όχι μόνο αυτό που ήθελαν και ποθούσαν, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα από αυτά που σχεδίαζαν.

 

Αυτή λοιπόν η απλοϊκή ιστορία έχει για εμάς ένα βαθύ και μεγάλο δίδαγμα: Ότι όταν κάνουμε όνειρα πρέπει να μην ξεχνούμε ότι αυτό που μας ετοιμάζει ο Θεός είναι προτιμότερο και ωφελιμότερο για τη ζωή μας. Ας έχουμε λοιπόν πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό !!!

http://www.agioritikovima.gr

ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΜΕ;

Η παραβολή των τυφλών κυβερνητών

perierga.gr
Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους πιλότους. Σύντομα, δύο άνδρες μπαίνουν στον αεροπλάνο, με στολή πιλότου.
Φορούν μαύρα γυαλιά. Ο ένας από
τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο άλλος βρίσκει το δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού.Προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την πόρτα.

Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά και όλοι κοιτάζονται με μία έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη στον φόβο ή τον σκεπτικισμό. Μερικοί ψάχνουν τις κάμερές τους.

Μερικά λεπτά αργότερα οι μηχανές του αεροπλάνου ξεκινούν και το αεροπλάνο επιταχύνει στην πίστα. Τρέχει όλο και πιο γρήγορα και μοιάζει σα να μην πρόκειται να απογειωθεί ποτέ. Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο κατευθύνεται ίσια σε μια λίμνη που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου απογείωσης. Το αεροπλάνο τώρα τρέχει πολύ γρήγορα στην πίστα και πολλοί επιβάτες διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να απογειωθούν ποτέ και ότι όλοι θα πέσουν στην λίμνη. Οι φωνές των έντρομων επιβατών γεμίζουν το αεροπλάνο, αλλά αυτή ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο απογειώνεται γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν, νιώθοντας λίγο ανόητοι που πίστεψαν σε αυτό το κακόγουστο αστείο. Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός ξεχάστηκε.

Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα, βρίσκει το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει σε λειτουργία. Λέει μετά στον συγκυβερνήτη.
-Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;
-Όχι, απαντά ο άλλος.
-Ρε συ καμιά μέρα, θα βάλουν τις φωνές πολύ αργά και θα πνιγούμε όλοι μας…!