«Πιστεύω σὲ μιὰ ἀνώτερη Δύναμη...»!

Ἕνας μαθητὴς ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων: «Σὰν ἐλεύθερος ἄνθρωπος, πιστεύω στὴν ὕπαρξη κάποιας ἀνώτερης Δύναμης μὲ ἀπέραντη καὶ ἀδιανόητη γιὰ μᾶς σοφία. Δὲν δίνω ὄνομα οὔτε “καλούπι” σ΄ αὐτὴ τὴν Δύναμη. Ἔτσι δὲν κινδυνεύω νὰ πέσω στὴν παγίδα, ποὺ πέφτουν οἱ ἄνθρωποι, πλάθοντας πολλὲς φορὲς τὸν Θεὸ κατ΄ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή τους (!) καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο (ποὺ ἴσως δὲν συνέβηκε ποτέ). Ἐξάλλου δὲν ἔχουμε “χειροπιαστὲς” ἀποδείξεις (δὲν μοῦ ἀρκεῖ τὸ “πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα”), γι΄ αὐτὸ ἡ θέση μου εἶναι αὐτή,πρὸς τὸ παρόν...”.

Τί θυμίζει τούτη ἡ κατάσταση; Μιὰ πίστη πρωτόγονη! Ἀρχέγονη! Σὰν ἐκείνη τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων! Ποὺ μέσα σ΄ ὅλα τα΄ ἄλλα, στοὺς τόσους θεοὺς καὶ θεὲς, ποὺ λάτρευαν, εἶχαν κι ἕνα ἄγαλμα, ἕνα βωμὸ ἀφιερωμένο «Τῷ ἀγνώστῳ Θεῷ», ὁπότε εἶχαν καὶ τὴ συνείδησή τους ἥσυχη! Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει κι ἐδῶ.Ὑπάρχει, ὡστόσο, καὶ μιὰ ἄλλη διάσταση σὲ τούτη τὴν ἐνέργεια τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων. Κατέληξαν σ΄ αὐτὸ τὸ βωμό, γιατί ἔβλεπαν, τὸ διαπίστωναν καθημερινά, πὼς δὲν τοὺς ἱκανοποιοῦσε ὅ,τι λάτρευαν. Δὲν τοὺς ἔλυνε τὰ προβλήματα. Ἀντίθετα. Τοὺς ὁδηγοῦσε στὸ χειρότερο. Μπορεῖ νὰ ἦταν καὶ ἀπόρροια τοῦ κενοῦ, ποὺ τοὺς δημιουργοῦσε. Κι ὡστόσο, παρὰ τὶς προσπάθειες τῆς τόσο ἀνεπτυγμένης φιλοσοφίας τους, λύση δὲν μποροῦσαν νὰ βροῦν. Ὡς τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Παῦλος τοὺς μίλησε γιὰ τὸ ποιὸς πράγματι ἦταν αὐτὸς ὁ ἄγνωστος Θεός.

 

Yποκατάστατo τοῦ Θεοῦ.

Γιατί πάντα ἐκεῖ καταλήγει ἡ πίστη ἐκείνων ποὺ δὲν θέλουν νὰ Τὸν γνωρίσουν ἢ δὲν μποροῦν- μπαίνει καὶ μιὰ διακήρυξη τοῦ τύπου «πιστεύω σὲ μιὰ ἀνώτερη Δύναμη» καὶ τὸ θέμα… τελείωσε! Κι ἔχουν ἔτσι τὴν ψευδαίσθηση πὼς μποροῦν νὰ ἡσυχάσουν τὴ συνείδησή τους, ὅταν τόσα πολλὰ γύρω τους βοοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια. Καὶ πὼς ἔκαναν στὸ τέλος τό... καθῆκον τους!

Λοιπόν, μὴ λέμε φίλοι, «πιστεύω σὲ μιὰ Ἀνώτερη Δύναμη» καὶ τελειώσαμε! Μὴ ἔχουμε τὴν ψευδαίσθηση πὼς ξεγελᾶμε τοὺς ἄλλους καὶ προπάντων τὴ συνείδησή μας. Ἂν αὐτὸ πραγματικὰ συμβαίνει, πρέπει νὰ τὸ ὁμολογεῖ περίτρανα καὶ ἡ ζωή μας. Ὁλόκληρο τό εἶναι μας. Πολὺ δὲ περισσότερο, ὅταν πραγματικὰ πιστεύουμε στὸν Θεό, ἔτσι ὅπως μᾶς ἀποκαλύφθηκε…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Σε κάθε σου ενέργεια, ακόμη και στην παραμικρή σου κίνηση, κέντρο να είναι ο Θεός.

Στρέψε όλο τον εαυτό σου προς τον Θεό. Αν αγαπήσεις τον Θεό, ο νους σου θα είναι συνέχεια στο πως να ευχαριστήσεις τον Θεό, και όχι στο πως να αρέσεις στους ανθρώπους.

Δυστυχώς, πολλές φορές οι πνευματικοί άνθρωποι θέλουν την αρετή, αλλά θέλουν και κάτι που να τρέφει την υπερηφάνεια τους, δηλαδή αναγνώριση, πρωτεία κ.τ.λ., κι έτσι μένουν με ένα κενό στην ψυχή τους, το κενό της κενοδοξίας δεν υπάρχει το πλήρωμα, το φτερούγισμα της καρδιάς.

Και όσο μεγαλώνει η κενοδοξία τους, τόσο μεγαλώνει και το κενό μέσα τους και τόσο περισσότερο υποφέρουν.

Αγιος Ιωάννης ο χρυσόστομος