Ευχαριστώ αυτούς που κράτησαν τη Θρησκεία μου, τη Γλώσσα μου και την Εθνικότητά μου, για να είμαι Χριστιανός και να λέγομαι Έλληνας.”
Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο Παύλος Βρέλλης. Ο μεγάλος Ηπειρώτης καλλιτέχνης γεννήθηκε στα Γιάννενα ανήμερα της 25ης Μαρτίου, του 1923. Μεγάλωσε δύσκολα, όντας ορφανός, από μάνα και πατέρα.
Βίωσε το συγκλονιστικό Ηπειρωτικό Έπος του 1940 – 41 και κατά τη διάρκεια της τετραπλής κατοχής, συνελήφθηκε από τους γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε για την περισυλλογή άσκαστων εκρηκτικών.
Η σταδιοδρομία του άρχισε ουσιαστικά μετά το 1945. Σπουδάζει στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία, το 1949 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1954 συνεχίζει στη Φλωρεντία και τη Ραβέννα.
Παράγει έργα γλυπτικής και χαρακτικής, κλασικά και πρωτοποριακά. Όμως, η μεγάλη του αγάπη για την Ιστορία και η πεποίθησή του ότι πρέπει να «είναι ζωντανή και μέσα σε όλους», τον οδηγεί το 1975 στη δημιουργία ιστορικών σκηνών με κέρινα ομοιώματα (Κρυφό Σχολειό): «μεταμόρφωσε έναν χώρο, έτσι ώστε ο επισκέπτης να γίνεται υποκείμενο του – άρα και της ιστορίας που αναπαριστά».
Το 1983 με δικά του έξοδα, αγοράζει γη και κατασκευάζει στο Μπιζάνι, το περίφημο σήμερα Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων. Είναι συνεπής με την Ηπειρωτοσύνη του και προσπαθεί να μην οδηγηθεί σε κάποια μοντέρνα αθηναϊκού τύπου, κατασκευή. Το κεντρικό κτίριο του Μουσείου αποτελεί «μορφή αστικής φρουριακής αρχιτεκτονικής της Ηπειρωτικής ενδοχώρας του 18ου αιώνα».
Όλες του οι σκηνές στο Μουσείο αναπαριστούν εικόνες από την Ελληνική Ιστορία:
- Προεπαναστατική περίοδος
- Επανάσταση
- Νεώτερα χρόνια
Τον Παύλο Βρέλλη θα τον θυμούνται πάντα όσοι συντοπίτες μας είχαν την τιμή να τον γνωρίσουν. Μεγαλωμένος σε μια περίοδο που οι Ηπειρώτες ήταν ακόμα ψυχικά αδιάσπαστοι και εξαιτίας της μεγάλης του αγάπης προς την Ιστορία, σεβόταν τους μετά το 1990 – 91 πρόσφυγες. Οι «δικοί μας» επισκέπτες του Μουσείου του, συζητώντας μαζί του, ανάσαιναν με αυτόν που τους κατανοούσε και παραδειγματίζονταν αντικρύζοντας έναν αληθινό Έλληνα Ηπειρώτη. Απεναντίας, οι εκ του βορρά γείτονές μας απέφευγαν να αντικρύσουν την αλήθεια της καταγεγραμμένης ιστορικής πραγματικότητας και ο ίδιος απέφυγε – για ψυχολογικούς λόγους – να τους χρησιμοποιήσει κατά την κατασκευή του κτηρίου του.
«Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει χρήματα, αλλά αυτός που προσφέρει. Και εγώ είμαι πλούσιος, γιατί κατάφερα και πρόσφερα στον Έλληνα τούτο το έργο»
ΠΗΓΗ www.nenanews.eu/culture/678-2010-07-24-18-22-44.html
Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο Παύλος Βρέλλης. Ο μεγάλος Ηπειρώτης καλλιτέχνης γεννήθηκε στα Γιάννενα ανήμερα της 25ης Μαρτίου, του 1923. Μεγάλωσε δύσκολα, όντας ορφανός, από μάνα και πατέρα.
Βίωσε το συγκλονιστικό Ηπειρωτικό Έπος του 1940 – 41 και κατά τη διάρκεια της τετραπλής κατοχής, συνελήφθηκε από τους γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε για την περισυλλογή άσκαστων εκρηκτικών.
Η σταδιοδρομία του άρχισε ουσιαστικά μετά το 1945. Σπουδάζει στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία, το 1949 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1954 συνεχίζει στη Φλωρεντία και τη Ραβέννα.
Παράγει έργα γλυπτικής και χαρακτικής, κλασικά και πρωτοποριακά. Όμως, η μεγάλη του αγάπη για την Ιστορία και η πεποίθησή του ότι πρέπει να «είναι ζωντανή και μέσα σε όλους», τον οδηγεί το 1975 στη δημιουργία ιστορικών σκηνών με κέρινα ομοιώματα (Κρυφό Σχολειό): «μεταμόρφωσε έναν χώρο, έτσι ώστε ο επισκέπτης να γίνεται υποκείμενο του – άρα και της ιστορίας που αναπαριστά».
Το 1983 με δικά του έξοδα, αγοράζει γη και κατασκευάζει στο Μπιζάνι, το περίφημο σήμερα Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων. Είναι συνεπής με την Ηπειρωτοσύνη του και προσπαθεί να μην οδηγηθεί σε κάποια μοντέρνα αθηναϊκού τύπου, κατασκευή. Το κεντρικό κτίριο του Μουσείου αποτελεί «μορφή αστικής φρουριακής αρχιτεκτονικής της Ηπειρωτικής ενδοχώρας του 18ου αιώνα».
Όλες του οι σκηνές στο Μουσείο αναπαριστούν εικόνες από την Ελληνική Ιστορία:
- Προεπαναστατική περίοδος
- Επανάσταση
- Νεώτερα χρόνια
Τον Παύλο Βρέλλη θα τον θυμούνται πάντα όσοι συντοπίτες μας είχαν την τιμή να τον γνωρίσουν. Μεγαλωμένος σε μια περίοδο που οι Ηπειρώτες ήταν ακόμα ψυχικά αδιάσπαστοι και εξαιτίας της μεγάλης του αγάπης προς την Ιστορία, σεβόταν τους μετά το 1990 – 91 πρόσφυγες. Οι «δικοί μας» επισκέπτες του Μουσείου του, συζητώντας μαζί του, ανάσαιναν με αυτόν που τους κατανοούσε και παραδειγματίζονταν αντικρύζοντας έναν αληθινό Έλληνα Ηπειρώτη. Απεναντίας, οι εκ του βορρά γείτονές μας απέφευγαν να αντικρύσουν την αλήθεια της καταγεγραμμένης ιστορικής πραγματικότητας και ο ίδιος απέφυγε – για ψυχολογικούς λόγους – να τους χρησιμοποιήσει κατά την κατασκευή του κτηρίου του.
«Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει χρήματα, αλλά αυτός που προσφέρει. Και εγώ είμαι πλούσιος, γιατί κατάφερα και πρόσφερα στον Έλληνα τούτο το έργο»
ΠΗΓΗ www.nenanews.eu/culture/678-2010-07-24-18-22-44.html
