Μια ποιήτρια μιλώντας κατά την αποδοχή του Βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας είπε:
«Λένε πως σε μιας ομιλία είναι πάντα δυσκολότερη η πρώτη φράση. Εγώ λοιπόν την έχω ξεπεράσει. Νιώθω ωστόσο πως και οι επόμενες φράσεις θα είναι δύσκολες, η τρίτη, η έκτη, η δέκατη. Γιατί έχω να μιλήσω για την ποίηση»*. Το ίδιο θα πρέπει να αισθανόμαστε για τη μάθηση, τη γνώση, την παιδεία.
Δεν είναι πολύ εύκολο να μιλάμε για όλα αυτά και γι’ αυτό εκτιμώ τόσο πολύ δύο μικρές λέξεις: «δεν ξέρω». Είναι δείγμα σοφίας το δεν ξέρω διότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να ανοίξουμε το ερμητικά κλειστό κελί στο οποίο έχουμε έγκλειστο τον εαυτό μας.
Θα δίναμε μια ευκαιρία να ανοίξουμε μια ρωγμή προς το άπειρο.
Αγαπητά μου παιδιά,
Μη φοβηθείτε αυτές τις δύο λέξεις: «δεν ξέρω». Δεν βρίσκονται εκεί τα εμπόδια που συναντάμε, αλλά στην αυτάρκεια που σαν στάχτη σκεπάζει τον παράδεισο που υπάρχει μέσα μας, αλλά και γύρω μας.
Διψάστε για το άγνωστο που ξετυλίγεται μπροστά σας και φωτίστε το με την προσπάθεια σας.
Καλή και ευλογημένη χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου