Οι τρείς γεννήσεις μας

Οἱ τρεῖς γεννήσεις μας. Λίγο παράξενος ἀκούγεται αὐτὸς ὁ λόγος: ὅτι δηλαδὴ ὁ χριστιανὸς τρεῖς φορὲς γεννιέται σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Καὶ ὅμως εἶναι ἀλήθεια ὅτι «τρίτον τῷ βίῳ τικτόμεθα» (Μέγας Ἀθανάσιος). Ποιὲς ὅ μως εἶναι αὐτὲς οἱ τρεῖς γεννήσεις μας;

Καμία ἀμφιβολία δὲν ὑπάρχει ὅτι πρώτη γέννησή μας εἶναι ἡ εὐλογημένη ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἀφήνουμε τὰ μητρικὰ σπλάχνα καὶ ἐξερχόμεθα ἀπὸ τοὺς μητρικοὺς κόλπους γιὰ νὰ εἰσέλθουμε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ μεγάλο καὶ χαρμόσυνο γεγονός, ἰδιαίτερα γιὰ τὴ μητέρα, ὅταν πλέον αἰσθάνεται δίπλα της τὴ νέα ὕπαρξη ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο. Κάθε γυναίκα, μᾶς λέγει ὁ Κύριος, ὅταν γεννᾶ αἰσθάνεται πόνους καὶ ἔχει λύπη, για τὶ ἦλθε ἡ ὥρα νὰ γεννήσει. Ὅταν ὅμως γεννηθεῖ τὸ παιδί, δὲν θυμᾶται πλέον τὴ θλίψη καὶ τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ, ἐξ αιτίας τῆς χαρᾶς ποὺ δοκιμάζει γιατὶ γεννήθηκε ἄνθρωπος στὸν κόσμο (Ἰω. ις΄ 21).

Ἡ δεύτερη λοιπὸν αὐτὴ γέννησή μας πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὴ θεία Χάρη, ἡ ὁποία μᾶς προσφέρεται διὰ τοῦ θείου λουτροῦ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, διότι «ἐστὶν ἐκ χάριτος, ἡ διὰ τοῦ θείου λουτροῦ ἡμῖν προσερχομένη» (Μέγας Ἀθανάσιος).Οἱ ἅγιοι Πατέρες χαρακτηρίζουν τὸ Βάπτισμα παλιγγενεσία, δηλαδὴ ἀρχὴ νέας ζωῆς, ξαναζωντάνεμα. Εἶναι «ὄχημα πρὸς οὐρανόν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα» (Μέγας Βασίλειος). Ὁ δὲ ἅγιος Γρηγόριος λέγει ὅτι τὸ Βάπτισμα «μεταδίδει φῶς καὶ κάνει τὸ χριστιανὸ φωτεινό, διαλύει τὸ σκοτάδι... κλειδὶ ποὺ ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν».

Ἡ τρίτη γέννησή μας λοιπὸν πραγματοποιεῖται μὲ τὴν εἰλικρινὴ καὶ βαθιὰ μετάνοιά μας καὶ μὲ τὰ θεάρεστα ἔργα ποὺ πράττουμε, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή μας νὰ ἐπιστρέψουμε καὶ νὰ ζήσουμε κοντά του σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά του. «Ἡ τρίτη ἐκ τῆς μετανοίας ἡμῖν καὶ τῶν ἀγαθῶν πόνων προσγίνεται»(Μέγας Ἀθανάσιος).Ὅταν ὁ χριστιανὸς μετανοεῖ εἰλικρινὰ καὶ ἐπιστρέφει κοντὰ στὸν στοργικὸ οὐράνιο πατέρα του μὲ βαθιὰ μετάνοια καὶ εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση στὸ φιλάνθρωπο Μυστήριο τῆς Μετανοίας, γίνεται δεκτὸς ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό. Σκέψου τὸν σπινθήρα ποὺ πέφτει στὸ πέλαγος. Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ κακία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μετανοεῖ. Σβήνεται μέσα στὸ πέλαγος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας (Ἱερὸς Χρυσόστομος).

 

«Ο ΣΩΤΗΡ»15-2-2011