Μία γυναίκα διηγεῖται τὸ πῶς γνώρισε τὴν Ὀρθοδοξία

 

Frederica Mathews-Green

Τώρα δὲν μπορῶ νὰ φανταστῶ  τὸν ἑαυτό μου ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐδῶ εἶναι τὸ σπίτι μου, ἡ χαρά μου, ἡ πραγμάτωση τῶν προσδοκιῶν μου. «Γεύσασθε καὶ ἴδετε…» Γεύτηκα καὶ εἶδα καὶ δὲν τὸ ἀλλάζω μὲ τίποτε. Πῶς ὅμως ξεπέρασα τὶς δυσκολίες μου καὶ ἀνακάλυψα τὴν πλούσια μυστικὴ ὀμορφιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας;

Ἕνα καλειδοσκόπιο εἰκόνων περνᾶ ἀστραπιαία ἀπὸ τὸ μυαλό μου. Ἡ χαρακτηριστικὴ ὑφή, οἱ εὐωδίες, ἡ μουσικὴ τῆς λειτουργίας, τὸ συνεχὲς τραγούδι τῆς λατρείας κάθε ἑβδομάδα… Ἡ νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, μία ἄσκηση πολὺ πιὸ ἀπαιτητικὴ ἀπὸ ὅσες ἔχω συναντήσει στὴν πορεία μου ἀνάμεσα στὶς διαφοες Ὁμολογίες. Τὸ γονάτισμα μπροστὰ στὸν Σταυρὸ τῆς Ἁγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη, ὁ ἦχος τοῦ σφυριοῦ ὅταν ὁ π. Γρηγόριος, ὁ ἱερέας σύζυγός μου, στερεώνει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ στὸ ξυλὸ τῆς αἰσχύνης. Νὰ βλέπω τοὺς ὤμους τῆς κόρης μου νὰ τραντάζομαι ἀπὸ τοὺς λυγμούς... Τὸ πρωινό της Κυριακῆς του Πάσχα… Νὰ ἀκούω τὸν γυιό μου νὰ λέει ὅτι μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο ποὺ παρακολουθεῖ τὴ Θεία λειτουργία, δὲν θέλει πιὰ νὰ ἀκουέι τούς συναισθηματικοὺς ὕμνους τῶν...

 τελευταίων τριακοσίων χρόνων... «Μὲ κάνουν νά νιώθω μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό». Νὰ βλέπω τὶς εἰκόνες ὄχι πιὰ σὰν κάτι σκοῦρο καὶ σκοτεινὸ καὶ ἀπαγορευτικό, ἀλλὰ σὰν κάτι δυνατὸ καὶ ἀληθινό. Ἀληθινό. Ἡ Ἀλήθεια μετατρέπεται σὲ Ὀμορφιὰ μὲ ἀπροσδόκητους τρόπους. Ἐκεῖνο ποὺ φαίνοντα παράξενο καὶ πολύπλοκο ἔγινε τὸ πιὸ ἀγαπημένο σπίτι μου.

Πηγή: Περιοδικό "ΕΡΩ", τεύχος 7