Είναι ένα ποίημα, του Jean Richepin που πέρασε στη λαογραφία μας σα μύθος.
Είπε στον ερωμένο της ή μάγισσα:
“Αφού πιστά ποθείς τον έρωτά μου,
πήγαινε φέρε την καρδιά τής μάνας σου
και ριχ’ την να την φάνε τα σκυλιά μου”.
Κι ο γιος από τον έρωτα παράφορος,
απ’ το κακούργο πάθος μεθυσμένος,
το πρόσταγμα τής λατρευτής του παίρνοντας,
στη μάνα του χιμάει αγριεμένος.
Και μπήγει κοφτερό μαχαίρι
αλύπητα στα σπλάγχνα πού τον είχαν αναθρέψει
και ξεριζώνει την καρδιά τής μάνας του
και στη νεράιδα πάει, να τον πιστέψει.
Μα απ’ την ορμή παραπατώντας έπεσε.
Και ή καρδιά τής μάνας ξεσχισμένη στα λασπωμένα χώματα κυλίστηκε.
Και μέσα εκεί,
στη λάσπη κυλισμένη,
στο γιο της λέει στενάζοντας βραχνά:
- Μη χτύπησες παιδί μου πουθενά;
