Ἡ «ἀλλεργία» ποὺ πιάνει τὸ σύγχρονο ἄνθρωπο (καὶ μάλιστα τὸ νέο) ὅταν ἀκούει γιὰ χριστιανισμὸ καὶ παπάδες, ὀφείλεται στην ἄγνοια στοιχείων τοῦ ἀρχαίου (τῶν πρώτων χιλίων ἐτῶν ) καὶ τοῦ ὀρθόδοξου χριστιανισμοῦ, ὅπως:
Ὅτι σκοπὸς τοῦ χριστιανικοῦ ἠθικοῦ ἀγώνα δὲν εἶναι ἡ ἀποφυγὴ ἁμαρτωλῶν πράξεων (ἀφήνοντας τὴν ψυχὴ νὰ βράζει ἀπὸ καταπιεσμένες ἐπιθυμίες, ποὺ γεννοῦν παθολογικὲς καταστάσεις καὶ κάποτε ἐκρήγνυνται), ἀλλὰ ἢ «νέκρωση τῶν παθῶν», δηλαδὴ τῶν ἐξαρτήσεων πού, ριζωμένες στὰ βάθη τῆς ψυχοσωματικῆς μας ὕπαρξης (ὄχι μόνο στὸ σῶμα ἢ μόνο στὴν ψυχή), ἐμποδίζουν τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀνοιχτεῖ μὲ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό, τὸ συνάνθρωπο καὶ τὰ ἄλλα πλάσματα τῆς δημιουργίας· στὴν πραγματικότητα, ἡ «νέκρωση» αὐτὴ δὲν εἶναι ἀκρωτηριασμὸς τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἀλλὰ μεταμόρφωση τῶν ψυχοσωματικῶν δυνάμεων ἀπο εμπαθεῖς σε απαθεῖς, δηλαδὴ σὲ δυνάμεις ποὺ προωθοῦν... τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλο (Θεό, συνάνθρωπο, ἄλλα ὄντα) ἀντὶ νὰ συστρέφουν τὸν ἄνθρωπο πρὸς τὸν ἑαυτό του.
Ἡ παρουσία τόσων ἁμαρτωλῶν στὰ συναξάρια φανερώνει πὼς ὁ χριστιανισμὸς δὲν εἶναι ἠθικιστικός· δὲν πετάει στὰ σκουπίδια τὸν ἁμαρτωλό, οὔτε καταξιώνει τὴν ἁμαρτία (κατὰ τὴν παρερμηνεία ἄλλων, ποὺ νομίζουν πὼς γιὰ νὰ γίνει ἅγιος κάποιος πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἔχει διαπράξει πολλὲς ἢ βαριὲς ἁμαρτίες), ἀλλὰ τὸν προσκαλεῖ σὲ σωτηρία μέσω τῆς μετάνοιας, ποὺ εἶναι ἡ μεταβολὴ τοῦ νοῦ – “οὔτε ἐγὼ σὲ κατακρίνω· πήγαινε καὶ μὴν ἁμαρτάνεις πια” εἶπε ὁ Ἰησοῦς στὴ μοιχαλίδα ποὺ ἔσωσε ἀπὸ τὸ λιθοβολισμὸ (κατὰ Ἰωάννην, 8, 11).
Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μετανοεῖ ὀφείλεται στὸ ὅτι ἡ μετάνοια προκαλεῖ ἄνοιγμα τῆς νοερῆς καρδιᾶς, ποὺ ἤταν κλειστη ἀπὸ τὰ πάθη, τὰ ὁποῖα ὁδηγοῦσαν τὸν ἄνθρωπο στὴν ἁμαρτία, καὶ ἐπιτρέπει να μπεῖ μέσα της ἡ θεία χάρη, ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ποὺ ἁγιάζει, δηλαδὴ σώζει, τὸν ἄνθρωπο. Ὅσο ἐντονότερη εἶναι ἡ μετάνοια, τόσο μεγαλύτερο γίνεται τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς καὶ συνεπῶς ἀφθονότερη ἡ εἴσοδος τῆς θείας χάριτος. Γι’ αὐτὸ ἡ «συντετριμμένη καρδία» ὁδηγεῖ καὶ τὸ μεγαλύτερο ἁμαρτωλὸ στὴν ἁγιότητα.
Ὅποιος δὲν ἀντέχει νὰ συνυπάρχει μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς (νομίζοντας – ἢ κοροϊδεύοντας τὸν ἑαυτό του – ὅτι ὁ ἴδιος «εἶναι ἀναμάρτητος» ἢ λιγότερο ἁμαρτωλὸς ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἢ ἐφοδιασμένος μὲ μεγαλύτερα ἐλαφρυντικὰ) δύσκολα θὰ συμπαθήσει τὸ χριστιανισμό. Ἐδῶ δὲν εἶναι μία ἐνάρετη ἐλίτ, ὅπως ἴσως θὰ ἤθελε γιὰ νὰ ἐνταχθεῖ πανηγυρικὰ σ’ αὐτήν, ἀλλὰ ἕνα νοσοκομεῖο, στὸ ὁποῖο προσέρχονται ἄνθρωποι ἠθικὰ ἀσθενεῖς μὲ σκοπό να γίνουν ὑγιεῖς.
Πηγή:http://www.oodegr.com/oode/efsevismos/ithikismos_1.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου